Undécimo e derradeiro día dos Elefantes de papel na illa de Lesbos. Terminou a súa aventura. “Marchamos destas terras xenerosas cunha morea de contradicións na maleta“, recoñecen María e Berto. Para recordar as crónicas anteriores, consulta o índice ao final deste artigo.

Berto e María deixan atrás “as cálidas apertas coas que nos saudaban os cativos de Pikpa pola mañá, a calor na cociña de Julio, non só dos fogóns, e a mestura cultural da Welcome Home ou da One Happy Family, o mellor exemplo de como entenderse en comunidade coa linguaxe das boas intencións”.

Porque “Lesbos é un fogar de xente humilde e guerreira, unha nai con moitos fillos que manter e que, porén, regala o que non ten a quen llo pide. Nacen compartindo e morren dando”.

Julio, da Movil Kitchen, definiu este país como “unha anarquía democrática” e os nosos elefantiños non poden estar máis de acordo: “Os semáforos serven para decorar, os sinais de “prohibido xirar” son unha provocación e a policía só multa aos estranxeiros, non por manía, senón por non aturar aos nativos afeitos a sacar o seu carácter latino cando os paran”.

Aquí nas motos caben tres: neto, avó e nai, sempre nesa orde, e o casco é unha lembranza das guerras helénicas que cubre o cóbado no mellor dos casos.

“Andar polas estradas supón retrotraerse á España dos 70, pero esas mesmas xentes aparentemente incívicas, son as que despois pechan a tenda para acompañarte ao fin do mundo, as que se botan ás praias para socorrer ás balsas que cada día seguen chegando, as que berran saudando e acariñan coa nobleza dos agradecidos”, celebran.

E, xa, despídense: “Lesbos é praia de pedras brancas e cadáveres negros, é recuncho de alegría nas rúas e desolación nos desbordados cemiterios; terra de oliveiras que medran no monte e amparan a miseria dos esquecidos, camposanto de culturas, berce e destino dos que soñan cun futuro”.

“Hoxe pechamos a maleta non sen antes agradecer a Xornal de Vigo a oportunidade de contar a cara B do que vemos na televisión ou nos xornais; agradecer tamén aos lectores a paciencia de seguírmonos. Vós, os que cada día nos ledes, tedes unha importante responsabilidade: non esquecer, difundir, tomar conciencia de que, hoxe son eles os que loitan por sobrevivir, pero mañá podemos ser nós”.