A sección de apelación da Sala Civil e Penal do TSJA confirmou a sentenza da Audiencia de Almería pola que condenou ao futbolista Santi Mina a catro anos de prisión por un delito de abuso sexual aínda que estima en parte o recurso impulsado pola defensa do acusado e rebaixa a indemnización de 50.000 euros a 25.000 euros polo dano moral causado á vítima.
A sentenza, contra a que cabe recurso ante o Tribunal Supremo, acepta os feitos probados da resolución da Audiencia de Almería, que relataba os abusos sexuais que se produciron en xuño de 2017 nunha furgoneta que estaba estacionada nas proximidades dunha discoteca de Mójacar (Almería), onde pasaban a noite e viaxaban Mina e outro acusado con dous amigos máis, segundo informou o TSJA.
O fallo, que confirma doutro lado absolución a D.J., incide en que non “hai ningunha mención expresa a que a vítima consentise algún dos actos abusivos descritos” a pesar de que o recorrente insiste que “houbo unha interacción sexual consentida” que foi negada en todo momento pola vítima.
Nesta liña, aínda que suprime o concepto de “superioridade” introducido no relato de feitos ao facer referencia a como se aproveitou o espazo no interior da furgoneta no que se deron os abusos, apunta que “non houbo consentimento viciado da vítima”, posto que nin no relato de feitos nin na fundamentación xurídica da sentenza da Audiencia existe constancia dun consentimento.
O Tribunal rexeita os motivos de apelación do condenado, nos que indica que se vulnerou o seu dereito á tutela xudicial efectiva porque a sentenza da Audiencia de Almería non foi imparcial ao valorar as declaracións da vítima. Ademais, aínda que defende que existiron contradicións nas distintas declaracións da vítima, a Sala explica que o relato da vítima carece “de contradicións relevantes nos aspectos esenciais”.
Tamén descarta a sección de apelación que a vítima actuase animada por un motivo espurio, que consistiría en obter unha cuantiosa indemnización. Neste sentido, indica que o testemuño da denunciante “parécenos fiable, tamén apreciamos que persistiu na súa incriminación e aínda que, en efecto, engadise feitos novos na súa segunda declaración, descartamos que ese extremo tivese relevancia”.
A sala rexeita o recurso da acusación particular, ao que se adheriu o Ministerio Fiscal, en canto a un aumento da pena ao entender que o catro anos de prisión impostos son proporcionais á “fugacidade” da conduta típica e á “vontade reparadora” evidenciada polo acusado, máxime tras descartarse un abuso de superioridade ou a participación do seu compañeiro.
Así, lembra que a vítima non quixo reclamar ningún tipo de indemnización cando se lle instruíu os seus dereitos no xulgado, sendo ese precisamente o momento no que a denunciante mencionou a segunda parte do abuso sexual recoñecido nos feitos probados.
Respecto da indemnización por danos morais, a vítima pedía que aumentase desde os 50.000 que recollía a sentenza da Audiencia ata case 117.000 para resarcir o dano e a súa afectación na súa vida cotiá, mentres que o condenado pedía que se reducise ata os 2.000 euros. Finalmente, o TSJA reduce a indemnización a 25.000 euros.
Neste sentido, explica que debe manter o criterio de proporcionalidade que mantén a sala con supostos das mesmas características, ademais de ter en conta factores obxectivos, como a fugacidade da conduta axuizada, o desexo manifesto da vítima na súa primeira declaración xudicial de non percibir indemnización e a entidade das secuelas reflectidas no informe pericial da psicóloga forense.
A Audiencia de Almería considerou que quedou probado o abuso sexual en xuño de 2017 en Mojácar despois de que a vítima facilitase na vista oral “un testemuño rotundo, abundante en detalles e coincidente no substancial e esencial co que previamente manifestara en sede policial e en sede de instrución”.
A resolución remarcou, ademais, que o testemuño de cargo quedou “corroborado por distintos e definitivos elementos probatorios”, entre eles, o informe médico-forense que detallou lesións extragenitales e xenitais consistentes en equimosis e o pericial psicolóxico revelou que presenta sintomatología ansiosa e depresiva grave relacionada cos feitos, “resultando moi afectada a súa vida cotiá, sufrindo trastorno de tensión postraumática crónico directamente relacionado cos feitos”.
Así mesmo, aludiu a “a declaración das testemuñas que deixaron claro que “chegou claramente asustada, chorando, gritando e cun gran estado de ansiedade” e precisou que este feito puido ser presenciado “tanto por ambas as testemuñas como pola facultativa que a asistiu no centro de saúde inmediatamente despois da agresión”.
O tribunal presidido pola maxistrada Társila Martínez subliñou que, fronte á “coherencia” do relato da vítima, Santi Mina na súa primeira declaración “negou de forma categórica tocala sequera”.
“Só ao atopar ADN seu na cavidade vaginal, vese obrigado a modificar a súa versión dos feitos e recoñecer que existiu penetración vaxinal”, trasladou o fallo para fundamentar que a versión do futbolista ten “pouca credibilidade”, xa que “resulta cambiante en función do devir das dilixencias de investigación”.
