Pepe “O Torneiro” leva máis de oitenta anos vivindo na mesma casa na que naceu, no barrio de Ribadavia, preto de San Roque. Entón, non facían falta cadeados, valados nin ferraduras.
Pepe encargouse das trompetas do órgano da catedral de Tui, das balaustradas do teatro de García Barbón, de miles de buxainas para os nenos que lle traían anaquiños de madeira ou as mesmas ramas das árbores.
Cando baixaba ao centro, dicía que ía “a Vigo”, algo que hoxe semella do máis curioso. Tamén a súa profesión, case esquecida. Outra anécdota: recorda que en plena ditadura lle causou algún problema o seu apelido, “Rojo”.
Aínda conserva o taller, no patio da súa casa. Alí elaboraba as anhelados buxainas, un dos divertimentos por excelencia na época, de tódolos tamaños. Un centímetro ou un metro, daba igual.
Traballou para Silverio Rivas, publicáronlle entrevistas. Na súa propia casa conserva mostras do seu traballo dunha vida.
E, sobre todo, o que máis ama: a súa muller e a súa familia.
Así é Pepe, unha desas persoas especiais que Vigo agocha por centos.
