Os 25 senderistas vigueses rescatados na noite do domingo xunto ao seu can cando facían unha ruta en Cantabria ían “moi ben ata que nevou máis do previsto” e a neve “borrou o camiño”, polo que decidiron quedar no sitio e avisar ao 112, a cuxos efectivos facilitaron as coordenadas do lugar, pero localizáronlles -dixeron- grazas ao can, que “alertou onde estabamos con ladridos”.

Desde que as condicións meteorolóxicas, marcadas tamén porque “se pechou a néboa”, impedíronlles avanzar sobre o oito da tarde –cando aínda lles quedaba “un bo anaco” de camiño, na Jaya Cruzá, na contorna de Palombera– ata a chegada dos servizos de emerxencia pasaron preto de cinco horas esperando.

“Cantamos, bailamos e fixemos ximnasia”, explicou hoxe, en declaracións á prensa, Gerardo Fernández, guía deste grupo de Vigo que se dedica á educación ambiental e que congregou nesta actividade a persoas de entre 24 e 72 anos, das que unha delas –a máis maior– tivo que ser evacuada en padiola porque “non lle respondían as pernas” e hospitalizada por esgotamento, pero non por hipotermia, que non sufriu ninguén ao levar todos roupa de abrigo e de reposto.

“Saímos con boa climatoloxía, aínda que nevaba un pouquiño”, relatou este home aos medios de comunicación, aos que explicou que como non lograban atopar o trazado para continuar o traxecto, circular e de máis de 18 quilómetros en total, e tendo en conta que “a xente estaba moi cansa”, optaron por deterse e alertar, que é “o ideal” en circunstancias así.

“Non se vía o camiño. Tiñamos que parar. É a primeira norma da montaña. Paras, esperas e chamas”, comentou unha das mulleres rescatadas, que admitiu que se lles fixo “longo” estar cinco horas de pé no sitio, sobre todo porque facía “moito frío” –chegaron a estar a -8 graos, aínda que a sensación térmica era de -12 ºC, e había moita humidade–.

Pero “o tomamos bastante ben”, remachou outra senderista, que coincidiu coa anterior en que o vivido foi “un susto” e “unha experiencia máis“, polo que afirmaron que volverán de excursión.

O responsable do grupo asegurou que non pasaron “medo, en absoluto”, e os integrantes do mesmo destacaron o acertado da decisión que tomaron: “Cando desaparece o camiño e cando baixa a neve na montaña, hai que quedar no sitio”, neste caso baixo o pico A Concilla, a uns 1.700 metros de altitude.

Así, o guía apuntou que tentaron animarse uns a outros, “cantando e bailando”, pois “unha das excursionistas sabíase todo o repertorio (de cancións) dos 80”. Neste sentido, detallou que a xente maior “gardou moito máis a calma” e quen máis se “asustou” foi precisamente a moza máis nova, que é diabética e estaba preocupada por tomar a súa medicación.

Da ruta, indicou que era “sinxela” no tramo percorrido, e que é “difícil” a partir do sitio onde quedaron e ata o final, pois se avanza por un “pedregral”.

Sobre os servizos de emerxencia, Fernández considerou que “tardaron” en chegar e que a pesar de que levaban GPS localizáronlles polo can, que lles “alertou onde estabamos con ladridos”.

Pero recoñeceu respecto diso que os efectivos “pasaron o seu” para acceder ao lugar, e baixáronlles case a “rescatador por persoa”.

Tanto el como os integrantes do grupo aproveitaron para agradecer o “incrible” traballo dos rescatadores, que “se portaron de marabilla” e tratáronlles “xenial”.

Á marxe da muller evacuada ao Hospital de Sierrallana, o resto do grupo foi trasladado de volta ao hotel no que se hospedaban ao redor do cinco da madrugada.