A maxistrada do xulgado de instrución número 2 de Tui acordou o sobresemento e arquivo provisional do procedemento no que se investigaba a desaparición e morte da moza viguesa Déborah Fernández Cervera, entre abril e maio de 2002, ao non haber indicios suficientes contra o único investigado na causa, o seu exmozo, Pablo P.S.L. No auto notificado ás partes a xuíza expón que o acervo probatorio solicitado contra o único investigado “non é suficiente para facer unha imputación verosímil dun feito delituoso concreto”, para os efectos de incoar o procedemento ante o Tribunal do Xurado, e conclúe que “non constan indicios plurais e contundentes” para a dita imputación.

Segundo expón na súa resolución, “nin os testemuños solicitados, nin a práctica da exhumación do corpo da vítima, nin a inspección dun arcón conxelador propiedade no seu día do investigado“, arroxaron “ningún resultado positivo para a investigación”, como tampouco o fixo a análise do móbil utilizado pola vítima que foi atopado en dependencias policiais, e que apareceu casualmente con motivo dunhas obras, 16 anos despois de ser entregado pola familia e sen cartón SIM.

Por outra banda, tamén sinala que a investigación sobre a suposta manipulación e borrado do disco duro do computador da moza, non puido acreditar que devandito borrado fose “intencionado e masivo”, como si sostén a súa familia, tras a achega dun informe pericial. Ademais destas cuestións, nas últimas horas confirmouse algo que era “esperado” para os achegados de Déborah e os seus avogados: a análise de ADN confirma que os restos de seme achados na vagina da moza, así como nun pano e un preservativo depositados á beira do seu corpo, e un pelo que foi recollido no levantamento do cadáver, non se corresponden coa mostra recollida a Pablo P.P.S.L.

Por todo iso, a xuíza instrutora concluíu que non hai indicios “contundentes e irrefutables” para fundamentar a imputación dun delito ao investigado. “Os elementos de xuízo que se achegan pola acusación, cando se solicita a incoación do procedemento ante o Tribunal do Xurado, son meras sospeitas baseadas en datos non acreditados ou en contradicións nas declaracións do investigado ou de testemuñas, pero sobre aspectos incidentales”, expón a maxistrada. Así, resalta que “ningún indicio hai de que o investigado e a vítima vísense esa noite, nin do lugar da morte, nin aparece vestixio algún do investigado no corpo da vítima ou no lugar onde este se atopa”.

“NON BASTAN MERAS AFIRMACIÓNS DE SOSPEITA”

Na súa resolución, lembra que “non bastan meras afirmacións de sospeita”, e que “debe alcanzarse certo nivel cualitativo dos indicios, que deben ser sólidos e conducir a un suficiente nivel de probabilidade da autoría, superior á posibilidade”. Respecto diso, alude á sentenza de 8 de xullo de 2020 da Sala Segunda do Tribunal Supremo, que enumera as regras ou principios que é preciso ter en conta para admitir indicios como proba de cargo e “sinala que non poden confundirse os indicios coas sospeitas“.

“Debemos contar con indicios probados e non con meras ‘probabilidades’ de que o feito ocorrese. Unha proba indiciaria debe partir duns feitos (indicios) plenamente probados”, subliña a instrutora, que engade que “non é suficiente crer que os feitos ocorreron como se relatan”, pois “non caben dúbidas, esíxese convicción”. Nese sentido, a xurisprudencia do Tribunal Supremo “tamén se refire a que a inferencia lóxica non consiste en obter a mellor explicación posible do ocorrido”, pois “debe analizarse a suficiencia ou claridade concluínte dos indicios, non sendo, pois, razoable a inferencia cando sexa excesivamente aberta, débil ou imprecisa”.

Segundo apunta, o investigado “explicou que fixo esa noite e non se logrou evidenciar que fose falso”, e engade que “as súas contradicións e rectificacións afectan a aspectos accesorios do seu testemuño, pero non permiten afirmar, nin tan sequera indiciariamente, que el estivo coa vítima a noite da desaparición e que ademais a matou, deixando o seu corpo nunha cuneta”. Desta forma, incide en que “a declaración xudicial prestada polo investigado non arroxou ningún dato incriminatorio distinto ás contradicións xa apuntadas, as cales non acreditan a súa participación nos feitos delituosos”.

A maxistrada insiste en que todo o investigado, tal e como sostén o Ministerio Fiscal, “permite elaborar hipótese, pero a exposta pola acusación particular parte dunha inferencia demasiado aberta, no sentido de que cos mesmos indicios poden alcanzarse tamén outras conclusións alternativas que impiden que a exposta e defendida poida darse por probada“. O auto non é firme e cabe presentar recurso, pero a familia de Déborah, que leva tempo pedindo o arquivo das actuacións para poder facer público o sumario, xa confirmou que non o recorrerá.

INVESTIGACIÓN SOBRE A CUSTODIA DO MÓBIL

Por outra banda, a familia de Déborah solicitara ao xulgado que se investigase aos axentes de policía que se fixeron cargo do teléfono de Déborah, entregado en 2006 aos investigadores, e que non puido ser examinado ata 2022, cando o terminal apareceu, casualmente e con motivo dunhas obras en dependencias policiais en Madrid, sen cartón SIM. Tanto os intentos dos expertos informáticos da Policía Nacional, como os peritos contratados pola familia, foron vans parar tratar de extraer información dese terminal telefónico, precisamente por carecer dese cartón que almacena datos como as chamadas, contactos ou mensaxes.

Respecto diso do solicitado, e segundo trasladaron os avogados da familia, a xuíza de Tui resolveu remitir a información á Comisaría de Vigo, por se considera de interese abrir unha investigación sobre a recollida e custodia do teléfono (ou se o remite á Policía a Madrid), ao considerar que o xulgado non sería competente para facelo, por non ocorrer os feitos na súa xurisdición. Esta decisión tampouco será recorrida “a fin de que se peche a causa, aínda cando sexa con carácter provisional”. Unha vez se produza a firmeza do auto, a familia avanzou que convocará unha rolda de prensa co seu equipo legal para “expor o acontecido nestes 22 anos, facilitándose cantos datos sexan necesarios para que sexa a sociedade a que valore o ocorrido”.

INVESTIGACIÓN, ARQUIVO E REAPERTURA

Déborah Fernández-Cervera, de 21 anos de idade, desapareceu tras saír da súa casa de Vigo o 30 de maio de 2002 para facer deporte. O seu cadáver foi localizado dez días despois nunha cuneta do Rosal, a 40 quilómetros do seu domicilio, espido e rodeado de pistas falsas. A investigación policial e xudicial foi un cúmulo de “chapuzas” segundo a familia, con decisións “incomprensibles”, como que se tardase anos en investigar o teléfono da moza ou o seu computador, en inspeccionar o coche do seu exmozo, ou que non se indagase por que na listaxe de chamadas do teléfono da moza aparecen case unha trintena de ocos en branco.

A pesar dun contundente informe policial de 2010 (elaborado tras cambios no equipo de investigación), que apuntaba ao exmozo de Déborah pola súa vinculación coa desaparición e morte da moza, ese mesmo ano o xulgado arquivou o procedemento. A investigación foi reaberta a finais de 2019. En febreiro de 2022, por primeira en case 20 anos, citouse como investigada a unha persoa, o seu exmozo, Pablo P.S.L., que compareceu no xulgado de Tui en marzo e proclamou a súa inocencia.