O Xulgado do Contencioso-administrativo número 1 de Vigo condenou á Consellería de Sanidade a indemnizar cun total de 16.000 euros ao tres fillos e ao marido dunha muller que faleceu no Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo polos danos e prexuízos sufridos ao non poder acompañala durante os seus últimos días de vida, debido a que lles impediron as visitas porque a paciente dera positivo na proba da COVID-19 durante o seu ingreso, entre os días 20 de xaneiro e 1 de febreiro de 2022.

Segundo recóllese na sentenza, a xuíza considera acreditado que se lles produciu un claro prexuízo moral, xa que desde que ingresou o seu familiar reclamaron poder estar na súa compañía.

Así, destaca o feito de que, a pesar de saber “que a súa nai/esposa estaba nos últimos momentos da súa vida”, posto que padecía un cancro terminal en estado IV, non puideron “compartilos con ela para darlle calma, acompañamento e poder despedirse debidamente”.

Con todo, a sentenza apunta que “é certo que o acompañamento non podía producirse desde o momento mesmo do ingreso en urxencias, como reclaman os recorrentes, senón que tiña que haber uns mínimos indicios de que, efectivamente, a paciente atopábase ao final da súa vida”.

Neste sentido, a xuíza entende que eses indicios concorreron a partir do 25 de xaneiro de 2022, polo que conclúe que se lles privou da posibilidade de estar con ela durante catro días (desde o 25 de xaneiro ao 29, que xa puideron visitala).

PROTOCOLOS

Na resolución, sostén que a Consellería de Sanidade alegou que a negativa ao acompañamento da falecida debeuse “ao disposto nos protocolos de actuación vixentes, os cales foron cumpridos correctamente, de maneira que cando se tivo coñecemento de que se ía a producir o falecemento da paciente, permitiuse o acompañamento da mesma”.

Pola contra, a xuíza conclúe, tras a valoración da proba documental existente, que debeu permitirse aos familiares acudir a visitar á paciente con anterioridade ao momento en que efectivamente se lles deixou.

Así, subliña que o protocolo autorizaba a recepción de visitas de pacientes coa Covid-19 “ao final da vida”. Na sentenza, incide en que o feito de que a muller tivese un cancro terminal desde xullo de 2021, sumado “á constancia nos informes médicos emitidos a partir do día 24 de xaneiro de 2022 de que a paciente se atopaba desconectada do mundo, con moi pouca consciencia e moi adormecida”, debeu de “facer sospeitar aos facultativos que a atendían de que se atopaba, efectivamente, ao final da súa vida”.

Ademais, a maxistrada expón que debe terse en conta “que a situación sanitaria existente no momento dos feitos (xaneiro de 2022) xa non era dunha extrema gravidade que fixese necesarias grandes restricións dos dereitos dos pacientes para evitar a propagación do virus, tendo así que prevalecer o dereito á saúde pública”.

Nesta liña, indica que “a situación existente no momento xustificaba unha certa flexibilización das medidas de prevención sanitarias que se adoptaban, como así se recoñeceu no protocolo que se aprobou pouco despois, o 14 de febreiro de 2022″.

“O feito de que non se permitise aos recorrentes acompañar á paciente a partir do día 24 de xaneiro impediulles despedirse realmente dela, pois cando puideron ir vela –dous días antes da súa morte, cando xa se iniciou o tratamento con morfina para evitar o sufrimento previo ao falecemento– xa se atopaba nun estado moi limitado de consciencia”, destaca a xuíza, á vez que conclúe que existiu unha actuación antijurídica da Administración. A sentenza é firme, xa que contra ela non cabe interpor recurso de apelación.