Os médicos forenses que compareceron este mércores no xuízo contra o acusado de matar o seu provedor de cocaína na parroquia redondelana de Chapela (en xaneiro de 2021) descartaron que o procesado, Manuel M.B. teña algunha patoloxía psiquiátrica de base, aínda que si ten diagnosticado un trastorno de personalidade que lle fai ser “impulsivo, inmaturo e desconfiado”.

Así o trasladaron durante a súa declaración ante o tribunal de xurado constituído na sección quinta da Audiencia Provincial de Pontevedra, con sede en Vigo, e explicaron que, ademais dese trastorno de personalidade (polo que recibía medicación para controlar os seus impulsos), tamén tiña un trastorno por consumo de sustancias tóxicas, cocaína e alcol.

Os peritos do Imelga explicaron que, nas dúas ocasións en que se entrevistaron co acusado, este non presentaba signos psicóticos nin ideas delirantes e que, aínda que a súa personalidade estaba marcada por ese déficit de control de impulsos ou pola súa crenza de que “todo o que lle pasa na vida é culpa dos outros”, a súa intelixencia está “íntegra” e pode discernir o que está ben ou mal, a pesar dunha posible “leve diminución” da súa capacidade.

En resposta ás insistentes preguntas do avogado da defensa, as dúas médicas aclararon que, aínda que os medicamentos que toma considéranse antipsicóticos, este tipo de fármacos páutanse habitualmente para o control de impulsos, e non necesariamente só para trastornos propiamente psicóticos. De feito, sinalaron que Manuel tivo un episodio psicótico “asociado” ao consumo de drogas en 2010, e “nunca máis desde entón” volveu ter outro episodio dese tipo.

Ademais, engadiron, poucos días antes do crime (que os investigadores sitúan no 27 de xaneiro de 2021), Manuel foi a unha consulta de psiquiatría do Sergas, onde se reflectiu que non había descompensacions e que estaba a seguir as pautas da medicación sen incidencias. Na prisión da Lama tampouco se detectaron problemas respecto diso e, tras uns días de vixilancia no módulo antisuicidios, foi derivado a un módulo común.

SEN SÍNDROME DE ABSTINENCIA

Unha das forenses mantivo unha primeira entrevista breve co acusado cando foi detido, na que se lle extraeron mostras biolóxicas e de pelo (cuxos análise confirmaron o consumo de cocaína prolongado), e na que constatou que “non tiña síndrome de abstinencia” e presentaba un “discurso coherente e ordenado”.

Semanas despois, noutra entrevista máis longa, Manuel referiuse a as súas sospeitas de que a súa familia lle adulteraba a droga para que consumise menos, e que, igualmente, a vítima, Roberto C.P., vendíalle cocaína de menos calidade que a outros clientes, polo que “sentía molesto e prexudicado”.

AUTOPSIA

Por outra banda, na sesion do xuízo deste xoves pola mañá tamén se presentou o informe de autopsia, que concluíu que a morte de Roberto produciuse por asfixia, inducida por dúas accións simultáneas: a compresión do pescozo desde atrás e o taponamiento da boca (e “seguramente” tamén o nariz).

Os forenses explicaron que o corpo da vítima presentaba lesións no nariz (por un golpe ou puñada, que lla deixou torcida e chea de sangue por dentro), interior dos beizos, pescozo, brazos e pernas, aínda que todas elas de escasa entidade. Entre as feridas, destacan contusións dentro da boca pola presión dos beizos contra a súa prótese dental que, ademais, apareceu desprazada, así como unha ferida no queixo compatible cun agarrón por detrás.

Segundo sinalaron, a morte produciuse en pouco espazo de tempo e apuntaron que Roberto tiña xa un problema na larinxe (segundo manifestouse no plenario, sufriu un accidente de tráfico grave hai moitos anos e tivo unha traqueotomía), de maneira que o conduto para a entrada do aire era moi reducido, “pouco máis que o diámetro dun bolígrafo”.

Esta circunstancia foi crucial, xa que a “restrinxida capacidade de respirar” derivada dese problema, sumada a que tiña a boca chea de comida (estaba a cear cando chegou o acusado ao seu domicilio) e a prótese dental desprazada, foron “facilitadores” dunha rápida morte por asfixia.

Por outra banda, os forenses sinalaron que as feridas en pescozo, brazos e pernas eran moi leves, compatibles con contacto de uñas, o que denota que a vítima tivo moi escasa reacción defensiva. Así mesmo, das uñas de Roberto extraéronse mostras que reflectiron dous perfís xenéticos: o da propia vítima e o do acusado.

TRASLADO DO CADÁVER

Estes peritos, do mesmo xeito que xa fixeron os axentes que participaron na inspección ocular, confirmaron que a cinta adhesiva coa que se atou e amordazó o corpo non presentaba deformidades, o que, na súa opinión, débese a que Roberto “xa estaba morto ou agonizante, sen capacidade de reacción” cando lla puxeron.

De feito, un dos forenses apuntou que, tal e como estaba posta esa cinta, coas bonecas entrelazadas sobre o abdome e os nocellos cruzados, “parecía que o obxectivo máis lóxico era trasladar o cadáver e facelo desaparecer”, mesmo con axuda dalgún “outro implicado”, unha hipótese descartada pola Policía.

“FOI UNHA IMPRUDENCIA”

Este xoves tamén compareceron testemuñas da Policía Xudicial que participaron no rexistro e detención de Manuel M.B., así como na súa vixilancia e seguimento para conseguir unha proba do seu ADN (extraeuse dunhas cabichas que tirou e que foron recollidas por policías de incógnito).

Segundo estes testemuños, cando o acusado presenciaba, xa detido, o rexistro da súa casa, presentouse a súa nai e preguntou que fixera. “Tranquila mamá, foi unha imprudencia”, afirmou nese momento, segundo os axentes, que tamén explicaron que máis tarde, durante o traslado en vehículo policial a Comisaría, Manuel volveu repetir que cometera unha imprudencia, pero que deixara vivo a Roberto cando se foi da súa casa.

Un dos axentes referiu ante o tribunal que Manuel “se sentía un comprador (de cocaína) de segunda” porque a vítima, o seu provedor de droga, non lle fiaba. Ademais, engadiu, tiña o convencemento de que Roberto lle fornecía cocaína de peor calidade que a outros clientes.

Finalmente, os policías explicaron que, tras a detención, Manuel indicoulles que tirara as chaves e o móbil da vítima nun río, pero a procura foi infrutuosa. Só despois de varios meses, o acusado accedeu a desvelar o paradoiro deses obxectos, que estaban ocultos nunha zona de monte próxima á súa casa.