Suso vive a entre 20 e 30 metros do almacén que se converteu no epicentro dunha explosión que chegou a sentirse a decenas e decenas de quilómetros. Para este veciño de Paramos (Tui), a sensación foi a dun avión caendo fronte a el: “De súpeto, o tellado da miña casa desintegrouse, pasou un minuto e xa non tiña nada“.
“Non sei como saímos vivos de dentro, simplemente o destino non quixo levarme”, recoñece. E engade a fortuna de que non teñamos que lamentar unha catástrofe aínda maior, se chega a producirse a explosión de noite: “Podería ter sido unha masacre brutal. Á hora que foi, as catro da tarde, polo menos a maioría da xente non estaba nas casas, andaban a traballar ou o que fose. Non me quero nin imaxinar se chegamos a estar todos…”
O seu cuñado é especialista en explosivos nunha canteira, e comentoulle que con medio quilo de dinamita bastaría para volatilizar unha vivenda, e no almacén había miles de quilos: “O que non entendo é como unha persoa pode atreverse a meter explosivos arredor das casas. Hai xente que está a dicir, como non se decataron os veciños diso? Pero nós miramos á xente, aos coches, aos camións, entrar e saír e nada máis. Cada un está á súa vida, que sabemos do que están a descargar?”
Porque o detido, dono da pirotécnica, é tamén un veciño “de toda a vida“. Sabían que tiña a empresa, pero non imaxinaban que estivera a almacenar alí tal cantidade de material: “E está a dicir a mesma Garda Civil que o que gardaba non era o foguete, que rebenta e xa, senón cartuchos de dinamita, e de feito non foi só unha explosión, a primeira provocou máis, unha serie delas“.
Censura ademais que “calquera material explosivo ten que estar nunha instalación habilitada para ese fin, que no suposto de que salte polos aires non pase máis nada, e aquí o que había era un tellado de ferro, e punto, sen sistema contra incendios nin sequera, coma levar unha bomba no peto do pantalón“.
E estoupábanlle os oídos, non podía escoitar nada nos primeiros segundos, había fume por todas partes e tentou salvar a vida da súa familia, “que son todo o que teño, e estamos vivos, iso é o importante, todo o material pode arranxarse“.
Sacou á súa familia do perigo. “E logo volvín á miña casa e xa non estaba, xa non quedaba nada, estaba esnaquizada, tivéronme que deixar ata un cargador para o móbil para estar comunicado”, relata. Máis tarde, marcharía ata o Centro Cultural de Guillarei para informarse e intentar, pouco a pouco, intentar recuperar a normalidade na súa vida.
