A Fiscalía e as acusacións particulares do xuízo contra catro membros da Comunidade de Montes de Valladares, en Vigo, consideraron que “a intervención” destes na colocación da pedra contra a que chocou un ciclista é “clara” e que “non puido ser outra persona”; mentres que as defensas insistiron en que “non se sabe quen” a colocou e “puido ser calquera”.

Así o trasladaron na quinta e última xornada do xuízo por estes feitos, que se seguiu esta semana na Sección Quinta da Audiencia Provincial de Pontevedra, onde todas as partes elevaron as súas conclusións a definitivas e referendaron as súas peticións, que inclúen penas de prisión e indemnizacións por parte da Fiscalía e as acusacións, e a libre absolución por parte das defensas.

En concreto, a Fiscalía considerou que “non cabe dúbida” de que “hai un conflito entre ciclistas e a comunidade de montes”, situación que dixo que se remonta a, polo menos, varios anos atrás. Neste marco, remarcou que “a intervención dos comuneiros” na colocación das pedras (a do accidente e outras dúas no mesmo camiño) “foi clara”.

Para dar por acreditado este último punto, apoiouse nas declaracións de cinco ciclistas que nun intervalo de tempo de hora e media baixaron polo camiño onde sucederon os feitos. Así, os dous que baixaron primeiro dixeron non ver as pedras, e o tres que foron máis tarde dixeron que si. Ademais, os dous primeiros dixeron tamén ver nese intre subir ao monte a tres acusados.

A este respecto, a acusación particular engadiu que estes tres acusados avisaron aos ciclistas de que non baixasen polo camiño “porque había pedras e paus”. “¿Por que o sabían? Por que eles foron os que puxeron as pedras e paus. Entre a baixada duns e outros (ciclistas) coincide o ascenso dos comuneiros e non hai outra opción interpretativa: Non puideron ser máis que eles”, resolveu.

“ACCIDENTE PROVOCADO”

A acusación particular, que representa ao ciclista que quedou parapléxico por mor deste suceso, coincidiu co fiscal en que “non hai lugar a ningún tipo de dúbida para condenar” aos catro homes, aos que responsabilizou deste “accidente provocado” e de “rebentar o camiño” por estar “cansos do transcurso de ciclistas e do seu uso dos camiños a modo de circuíto”.

Neste sentido, apoiouse nas testificales practicadas e en que o día dos feitos (pola mañá) a comunidade de montes mandou cortar árbores do camiño e “deixáronos semitalados para que os ciclistas non puidesen sacalos”. “A pedra foi movida pola man do home, e non puideron ser máis que o tres acusados baixo a orde” do cuarto, de iniciais J.C.A., sostivo.

A maiores, subliñou que a pedra “non só se puxo” no camiño, senón que a súa colocación era “concreta, cunha estratexia desapiadada, aviesa e perversa, a modo de trampa, e non se vía desde a bicicleta”.

Con todo isto, aínda que recoñeceu que non hai unha proba directa, porque ningunha testemuña viu a estas persoas colocar a pedra, considerou que hai os “elementos necesarios” para condenalas.

INOCENCIA

Pola súa banda, o tres letrados da defensa insistiron na inocencia dos seus respectivos patrocinados, e en todos os casos mantiveron que “non se sabe quen puxo a pedra” e, por tanto, “puido ser calquera”. Ademais, solicitaron que se deduza testemuño por falsidade respecto de dúas dos ciclistas chamados como testemuñas.

Así as cousas, a avogada de J.C.A., que era vicepresidente da comunidade de montes, apuntou que “non consta acreditada a súa participación” nestes feitos, e remarcou que ao seu defendido “ninguén lle ouiu dar a orde” de colocar árbores ou pedras no camiño e os demais acusados tamén o negaron. “O meu representado non estivo en todo o día no monte”, resolveu.

De feito, na súa quenda final de palabra (el foi o único dos acusados que fixo uso deste dereito), este home dixo que durante o xuízo chamoulle ” a atención a énfase da acusación particular cando dixo que hai probas evidentes de que –ese día el estivo– no monte”. “Demóstreme unha”, espetou, dirixíndose ao letrado.

A súa letrada tamén rexeitou que quedase probado que había mala relación entre a comunidade de montes e os ciclistas, aludiu a que as persoas que practican ciclismo de montaña “son conscientes do risco que asumen“, e mantivo que “non cabe dúbida de que a modificación do camiño era do propio club” de ciclistas.

“HABÍA MÁIS XENTE”

A defensa de R.P.G. agregou que “non é desatinado que a pedra se caese” e, en todo caso, incidiu en que aquel día no monte “había máis xente” e “aínda no caso de que fose colocada, non hai probas de que fosen os acusados”. “Se hai intencionalidade, ¿que facían paseándose por alí e avisando de que había pedras e paus?”, cuestionou.

De igual maneira que sobre o resto de acusados, mantivo que ao seu patrocinado ninguén lle viu no camiño onde logo sucedeu o accidente e incidiu en que “non coñecía a zona, non ten interese nos ciclistas ou na comunidade de montes e, aínda que colocase a pedra, carecía de autonomía propia porque estaba alí porque facía traballos en beneficio da comunidade”.

Finalmente, o avogado defensor de A.V.A. e M.G.V. lamentou as lesións do ciclista, pero insistiu na inocencia dos seus clientes, pondo en valor que as súas declaracións foron desde o inicio “uniformes e coherentes” e “ninguén as desvirtuou en ningún momento”.

Acto seguido, reprobou tanto as “contradicións” nas testemuñas como que a instrución “arrincou por ineficacia da Policía”, que “non fixo máis nada que empeñarse nunha acusación”. De feito, pediu a nulidade do atestado da Policía Local por “as irregularidades que ten”, e reprochou ao corpo policial a “persecución” que fixo dos acusados durante a instrución.

PETICIÓNS

Por todo isto, as defensas piden a libre absolución, mentres que a Fiscalía solicita que cada un dos acusados sexa condenado a dous anos e medio de prisión por lesións por imprudencia grave, e que paguen a D.G.V. indemnizacións por valor de máis de 1,2 millóns de euros, polos días de curación, as secuelas, as perdas económicas, e a adaptación da súa vivenda e o seu vehículo.

A representación do ciclista, pola súa banda, reclama que se condene a este catro por lesións en concurso ideal por imprudencia grave e coa agravante de aleivosía, e pide unha pena para cada un de seis anos de prisión, ou subsidiariamente que se aplique outro artigo do Código Penal que rebaixa a pena a cinco anos. Ademais, pide 1,5 millóns de euros de indemnización.

Finalmente, a acusación particular que representa á esposa do ciclista pediu que estas persoas tamén indemnicen á muller, como prexudicada, na cantidade de 125.000 euros.