O exitoso lanzamento da película “San Simón” volveu poñer na axenda os crimes do franquismo, centrándose no xenocidio e na masacre cometidos en Galicia. Esta longametraxe, dirixida por Miguel Ángel Delgado, recupera a memoria da Illa de San Simón, na ría de Vigo, que foi convertida polo réxime nun brutal campo de concentración dende 1936. A fita, concibida como unha profunda “ficción documental” e rodada integramente en galego e en branco e negro, narra o horror vivido polos máis de 6.000 presos políticos que pasaron por aquel enclave ata o seu peche.
A pesar da aprobación da Lei de Memoria Democrática, a persistencia da simboloxía franquista e a sensación de impunidade continúan, unha realidade que se fai evidente na pasividade ou no “mirar para outro lado” de moitas administracións locais. Porén, o cinema eríxese como unha ferramenta crucial para combater este esquecemento. “San Simón” non é só unha obra artística, senón un acto de dignificación e visibilización. A través da ollada do preso Lamas, interpretado por Flako Estévez, a película ofrece un testemuño cru e necesario da represión.
A transcendencia deste filme radica en que, como sinalaba o director Delgado, enche un baleiro de imaxe na cinematografía española sobre os campos de concentración, mentres que outras formacións políticas, como o PP e Vox, se teñen enarborado no negacionismo histórico. Producións coma esta son vitais para garantir que as actuais e futuras xeracións non se esquezan do que é o fascismo, empregando a potencia da arte para converter a memoria histórica nunha conciencia cívica ineludible. O obxectivo final é a verdade, a xustiza e a reparación, forxando un dique cultural contra o esquecemento que tanto ansían os negacionistas.
