A abundancia de eucaliptos e piñeiros que, segundo a Plataforma en Defensa dos Montes do Morrazo, ocupan máis do 80 por cento do terreo natural na comarca, e aos que se suma a presenza de acacia, xunto coa gran altura da matogueira, contribuíron á gravidade do incendio ocorrido esta semana en Moaña. “É o problema de sempre, o exceso de combustible de especies pirófitas”, afirmou o portavoz deste colectivo ambiental, Cándido Martínez.

“Houbo conatos no Morrazo durante o verán, pero este foi o peor”, engadiu, en alusión á vintena de hectáreas calcinadas. “Pero puido haber desgrazas”, advertiu Martínez sobre as consecuencias do lume, que obrigaron a decretar o nivel 2 de emerxencia debido á proximidade das vivendas, aínda que finalmente “non ardeu ningunha casa nin houbo feridos”.

Ademais da “polvoreira” no que se converteron os montes do Morrazo e ante unha seca que “se prevé duradeira”, Cándido Martínez criticou non só a “mala planificación” forestal, senón tamén a nivel urbanístico, co arboledo “encima das casas”. “Menos mal que non pasou á parte superior do corredor do Morrazo”, precisou o portavoz da Plataforma, rememorando un devastador incendio forestal que, en 2006, se orixinou no municipio veciño de Vilaboa e alcanzou as parroquias moañesas de Meira e Domaio.

A esta cadea de circunstancias engádese que “non hai silvicultura, nin clareo nas plantacións e a rede de faixas de defensa contra incendios están sen rozar”, avisou Cándido Martínez. Todo isto, máis o “monocultivo” de pirófitas, formou un “caldo de cultivo” propicio para o lume.

Martínez destacou que agora o labor das brigadas terrestres resulta fundamental para apagar os incendios, previamente “aplacados” polos medios aéreos. A base de “regar” a superficie afectada evitaríase o rebrote das chamas a través dos rescoldos que se aloxan na “densa capa de follaxe” de piñeiros e eucaliptos acumulada no terreo que “gardan a calor”.