“Vendemos de todo menos películas”. Con esta frase, Antonio Cibeira, de 61 anos, define a súa situación. No seu videoclub ocorre de todo menos aluguer de películas. De luns a venres, son unha ou dúas cintas en todo o día, unhas quince cintas semanais. Non recorda chegar ás 50 nunca, 25 ou 30 como máximo.

Na época na que máis persoas ven cine, non só é vítima das plataformas legais en Internet e o vandalismo en rede, senón tamén do urbano, frecuente no barrio de Teis e arredores, onde opera a súa singular tenda, unha gran descoñecida para o resto da cidade.

Antonio é un autónomo con 42 anos cotizados que realizou diferentes traballos e emprendeu en multitude de ocasións. Foi representante dunha casa de lencería e corsetería, tivo unha empresa de construción con 17 obreiros que afundiu a crise.Tamén abriu bares e cafetarías, pero todo terminou indo para atrás co tempo. Co traspaso do seu último bar, perdeu 28.000 euros.

É un home con mala sorte, ata o punto de que no 2009 ardeulle o piso con todos dentro, ao caerse unha manta sobre unha estufa eléctrica: “rebentaron as ventás, estaba cheo de lume”.

El, a diferenza dos seus coetáneos, que polo común miran con nostalxia o pasado; quere que pasen os anos, como lles ocorre aos nenos no seu fervoroso desexo de autonomía, para así alcanzar ao fin a súa xubilación.

Mentres, resiste coma pode. Non se retira aínda para que a súa pensión non mingüe, quizais mereza un respiro trala súa valentía ou temeridade de coller a testemuña dun videoclub no 2014, manobra que, nos ollos de hoxe, parece optimista en exceso.

de xuízo en xuízo

Agora, vítima desa decisión, paga a cota de autónomos, paga impostos, paga 260 euros ó mes de luz polo alto gasto enerxético das máquinas, paga seguros e constantes reparacións, vai de xuízo en xuízo porque á xustiza tamén a ten en contra, e á sociedade enteira, que evolucionou cara novos modelos e lonxe quedan os anos nos que cada barrio tiña un videoclub, ou varios.

As máquinas expendedoras proporciónanlle a gran maioría de seus beneficios, pese aos constantes roubos e desfeitas nelas. Son tan vellas (nin sequera aceptan os novos billetes de euro) que non atopa pezas. En realidade, trátanse dunhas instalacións caras, aínda que o seu estado actual faga pensar o contrario: “quen montou isto gastou 260.000 euros”.

Ten instaladas cámaras de vixilancia, así que sempre “descobre” a seus asaltantes, non moito menos habituais que os clientes. Logo amósalle as gravacións aos policías. O normal é que xa os coñezan de roubos anteriores. Un día presentouse a denunciar a un home, e alí había xa unha ducia de persoas para o mesmo caco, que fora cunha panca levantando e rompendo o que puidera.

Antonio amosounos o penúltimo traballo destes visitantes, outra máquina expendedora rota, roubándolle 200 euros en moedas e 140 de mercancía. Este foi en xullo de 2017, pero aínda non solucionouse nada.

sei quen son, os teño gravados en vídeo, pero non podo nin colgar fotos do seu rostro

O seguro que tiña contratado non lle cubriu: “ao ser unha parte do local sen rexa, tiña que abonar por un apartado máis. Agora xa o contratei, e pago o dobre. Son cousas que as aseguradoras non che din, estás pagando e por nada. Hai que ler a letra pequena…”

Espera con resignación e sen especiais esperanzas o que ocorra nos xulgados: “Se os declaran insolventes, esquécete… Eu sei quen son, os teño gravados en vídeo, pero non podo nin colgar fotos de seu rostro porque aínda denúncianme e gañan, ou en todo caso veñen seus amigos para arrincalas”.

E o peor de todo, lamenta, é que “existen salteadores profesionais que raian a ferradura e nada máis, pero estes chapuzas rompen o triplo do que rouban. E os`policías os collen, logo os volven a sacar e outra vez a roubar. Eu xeralmente paso xa de estar tres ou catro horas dando parte, para nada. É perder o tempo”.

Rara é a máquina de vending que non presenta danos. O cristal novo válelle 260 euros, 300 a soldadura, se o que esnaquizan é a máquina en si mesma, pois unha de segunda man custa 4.0000.

Intentouno todo. Incluso tiña contratado un servizo de alarma rápida á policía, a través dunha das empresas máis prestixiosas e coñecidas do sector, senón a que máis, pero tampouco: “Soaba a alarma á madrugada, e dábame tempo a espertar con calma, vestirme sen présas, ir alí e chegaba antes que os policías, todo desfeito por suposto. Logo fas amigos no corpo e explícante que o fan a posta o de non chegar, para aforrarse papelorios inútiles, que é o único que poden facer: pouco máis tarde están na rúa de novo”.

Non critica ao corpo policial: “A policía aquí en España é moi boa, non ten culpa. Pero, que importa que sexan bos? Se collen 100 e en dous días están fora a metade”.

Ás veces, Antonio, esgotado, tómase a xustiza pola súa man. A tódolos clientes mándalles presentar DNI e grava a súa dirección, e son tantos os que non devolven as películas que preséntase na súa casa a cobralas. Ten ido ata Porriño por catro películas de nada. Pero moitas veces incluso isto é inútil: cambiaron de domicilio.

Antes alugaba tamén xogos da Play Station 4. Pero de cada seis, catro os roubaban: “Rinse de ti. Valen tanto eses xogos, uns 60 e pico euros, que tiña que alugalos 20 veces para que foran rendibles. E coma os mangaban constantemente, era imposible”.

Ningúen pode dicir que non sexa un home de recursos. O local ten dous pisos e o superior, cheo de cadros de estrelas do cine, o aluga para cumpleanos. Tamén ten unha sala de cine, cando Vigo a descubra seguramente sexa tarde.

Nela, tirou os prezos e nin así, a 8 euros unha parella, 2,50 por cabeza se son ata 5 persoas e 2 euros ao superar as 5. Ademais, non só podes visualizar unha das películas da tenda (a que queiras), senón calquera que traias, incluso chámanlle familias para ver bautizos, estudantes para expoñer traballos.

A pesar dos seus 61 anos, intenta actualizarse e ter iniciativas, ten pensado ata cobrar por xogar á Wii. Fixo 10.000 carteis en branco e negro que repartiu por todo Vigo. Pero de momento vai perdendo o seu pulso. Vai a contra corrente: “considérome inquedo, hai que buscar a sorte. Pero hai xente que con moito menos a ten. Unha alegría son vinte desgracias”, lamenta.

Ten 6.000 películas, e desfaise delas: as que están á venda, custan só un par de euros. Pero non vende só cintas, ten ata spinners (o derradeiro xoguete de moda) e empanadillas. Coas películas saca entre 100 e 200, 100 euros co cine…Vai rascando como pode.

Antes abría polas mañás, pero gañaba tan pouco que se tiña a luz acesa, xa non cadraban as contas desas horas, así que desistiu. Mantense grazas a un despacho de pan en Fragoso. Á mañá están a súa dona e máis el atendendo, e á tarde el abre o videoclub, que non pecha ata máis aló das 11 e 12, xa que á noite son ás “horas punta”, e ela continúa despachando no seu posto.

A este home azoutado por tódalas mareas non lle presta o drama, pero si a acción. As súas películas favoritas son O Renacido, Depredador e Misión Imposible. “Gústame pasar o rato, sen tensións”, afirma.

En calquera caso, a este home, que acaba de ser avó o 1 de marzo, quédanlle catro anos para xubilarse, e resiste trala barra, soñando coa chegada dun plan que o rescate antes.