Case todo Vigo mergullouse este sábado entre luz e sons no centro da cidade. Pero uns poucos non acudiron a esta cita. Algúns deles, por estar en contra deste gran investimento, dentro da polémica de se realmente repercute para ben á sociedade viguesa, sen esquecernos tampouco da crítica científica á contaminación lumínica.
Por outra banda, hai que recoñecer que a nivel de afluencia de público e márketing para Vigo, é indubidable que a campaña resultou todo un éxito. A polémica está servida e opinións hai para tódolos gastos.
Pero do que queremos falar é dos que non acudiron a este espectáculo porque a esa mesma hora, as 9 da noite, tiñan unha cita se cadra máis especial que o comezo do Nadal: a revisión do seu disco de maior éxito, “Una semana en el motor de un autobús”, que Los Planetas traían a Vigo.
Cal é o grupo máis grande da historia da música en España? Uns, por suposto, dirán El último de la fila, ou Mecano, tamén está Héroes del silencio, e por suposto Siniestro Total, Golpes Bajos… Temos un habano importante de nomes, o cal é boa sinal. Pero o indiscutible é que Los Planetas están entre eles.
Aínda en moi boa forma na actualidade con “Zona Temporalmente Autónoma”, as súas obras máis celebradas son “Super 8”, “La leyenda del espacio”, que mesturaba rock con flamenco, e sobre todo “Una semana en el motor de un autobús”, un parto difícil cando a banda estaba a punto de desintegrarse.
Agora, cando o disco da X acada a parelliña, XX, de décadas, permanece vixente e aínda crece máis coa xira de concertos nas que están a reinterpretar esta obra en compañía dunha orquesta profesional.
“Segundo premio”, “Desaparecer”, “La playa”, “Parte de lo que me debes”, “Un mundo de gente incompleta”, “Ciencia ficción”, “Montañas de basura”, “Cumpleaños total”, “Laboratorio mágico”, “Toxicosmos”, “Línea 1”, “La copa de Europa”. Estes son os temas, esquecible ningún, que forman parte do álbum e foron rescatados de novo en Vigo porque valen ouro.
Debe ser un orgullo, poder tocar unha a unha tódalas cancións dun disco de hai vinte anos sen provocar vergoña, nin indiferenza, e ata recuperar a paixón. A maioría de temas soaron amplificados pola orquesta e polo momento de madurez da banda en si. A punkarra ‘Cumpleaños total’, a desolación infinita de ‘Línea 1’, o cénit que supón ‘La Copa de Europa’.
Tódalas cancións, ademais, viñeron acompañadas de videoclips absurdos, surrealistas e cómicos, que ofrecían un contrapunto interesante. Como que nin eles mismos se toman en serio o seu desamor adolescente, gran tema do álbum. Sen confundirse non tomar en serio coa falta de cariño ou de respecto.
En conclusión, foi unha noite celebrada polo público, que fartouse a aplaudir, tamén no bonus, con “David y Claudia” e a grandiosa “De viaje”. Ao fronte do show, ese J. que din que non se lle entende e non sabe cantar. Non gañaría OT, pero poucos transmiten coma el.
E, se ben é certo que discos coma este ou o “Pop” son deses que che marcan para sempre nunha época determinada da túa vida, a adolescencia, e que despois xa non se sinte o mesmo, si que podemos asegurar que é cuestión de miras e non de atemporalidade. Agora pasou o meu tempo e ‘Una semana en el motor de un atuobús’ agarda a unha nova xeración de mozos e mozas.
Aquí está o gran obxectivo de Los Planetas, captar novos fans. É explicable pero curioso que no Mar de Vigo a media de idade superase sen problemas os 40 anos. Por iso os videoclips durante o espectáculo, para captar á mocidade youtuber? Ogallá unha destas ferramentas funcione, porque non hai mellor ‘Laboratorio mágico’ que a música destes granadinos cando un ten 17 anos.
