A sección quinta da Audiencia Provincial de Pontevedra absolveu, por terceira vez, á funcionaria do Sergas denunciada pola súa filla por acceder ao seu historial médico, ao considerar que había un “consentimento tácito”.
Esta traballadora, que desempeñaba o seu labor no Hospital Xeral-Cíes de Vigo, foi xulgada por un suposto delito continuado de descubrimento de segredos por parte de funcionaria pública, e a Fiscalía pedía para ela 4 anos de prisión, 9 anos de inhabilitación e o pago dunha multa de 7.200 euros. A acusación particular, exercida pola súa filla, solicitaba 4 anos de cárcere, 12 anos de inhabilitación, multa de 8.640 euros, e unha indemnización de 15.000 euros por danos psicolóxicos e morais.
Durante o xuízo, a acusada recoñeceu que accedeu ao historial médico da súa filla ata en 25 ocasións, entre 2012 e 2014, pero que o fixo a petición dela, e co seu permiso. Pola súa banda, a filla asegurou que non só non autorizara á súa nai, senón que, nesa época, non tiña relación con ela.
A traballadora do Sergas xa foi xulgada por estes mesmos feitos en dúas ocasións anteriores. A primeira vista celebrouse en 2019 e a Audiencia considerou que non se podía probar sen ningunha dúbida que non houbese esa autorización e mesmo advertía de que podería haber motivos espurios na denuncia da filla (coa que ten mala relación), polo que absolveu á acusada.
Ese mesmo ano, o TSXG revogou esa sentenza e ordenou repetir o xuízo ao considerar que se vulneraron as regras de distribución da carga da proba, que houbo erro na valoración desta e que non houbo explicación razoada.
O xuízo repetiuse en 2021 e, de novo, a Audiencia absolveu á acusada. No verán dese ano, o TSXG volveu estimar recurso da denunciante e da Fiscalía, e de novo anulou a sentenza, practicamente cos mesmos argumentos que na primeira anulación, e ordenou repetir o xuízo, que se repetiu por terceira vez en abril deste ano.
TERCEIRA ABSOLUCIÓN
Este martes deuse a coñecer a terceira sentenza, contra a que cabe recurso, na que a Audiencia novamente absolveu á funcionaria ao entender que, aínda que se produciron eses accesos ao historial médico da súa filla, esta non lle retirou o consentimento nin lle prohibiu consultar ese historial.
Segundo o tribunal hai “base probatoria suficiente” para sustentar “a existencia dun consentimento tácito e xeneralizado dos fillos da acusada, tamén da querellante, respecto da súa nai, para acceder ás súas historias clínicas cando o precisaban”. De feito, destaca que “era algo normal no seo familiar, que non xeraba ningún tipo de controversia e do que se beneficiaban todos os integrantes da familia, sen dúbida, a propia querellante”.
Respecto diso, os maxistrados explican na súa resolución que é “indiferente” o número de veces que a acusada accedese á historia clínica da súa filla, así como o determinar se esas entradas eran ou non xustificadas. Os xuíces recalcan que o relevante é “se houbo ou non houbo consentimento da titular dos datos médicos” e conclúen, tras o exame da proba practicada, “que sempre houbo un consentimento tácito, que nunca lle foi retirado”.
Por outra banda, afirman que o testemuño da prexudicada está “cheo de inconsistencias e de inexactitudes”, e sinalan que está probada a mala relación entre nai e filla, así como que a denunciante alternaba a súa residencia na vivenda familiar con tempadas no domicilio que comparte coa súa parella, dependendo do momento que atravesase a súa relación sentimental.
Así mesmo, apunta que, no período 2012-2014, aínda que a moza xa non vivía cos seus pais, a relación coa súa nai “non era inexistente”, como alegou no xuízo. Neses anos, non só mantiñan relación telefónica habitual (durante un tempo a filla viviu en Canarias), senón que foron vistas xuntas por testemuñas.
Ademais, o tribunal provincial sinalou que a propia filla recoñeceu no xuízo que “nunca lle dixo á súa nai que deixase de acceder á súa historia clínica, engadindo que quen llo tiña que dicir era o Sergas”.
