Varias testemuñas, que prestaron declaración ante a Sección Quinta da Audiencia Provincial de Pontevedra este martes, sinalaron que viron a pedra contra a que chocou un ciclista (que resultou ferido grave) nun camiño do Monte Alba de Vigo, e que devandito obstáculo “non estaba” antes.

Así o ratificaron varios ciclistas que fixeron o mesmo percorrido que D.G.V., un vigués que, na tarde do 4 de setembro de 2014, descendendo por ese camiño forestal, impactou contra unha pedra de grandes dimensións (colocada aí deliberadamente, segundo sostén a Fiscalía) sufrindo graves lesións que lle ocasionaron unha paraplexia e outras secuelas.

Na segunda sesión do xuízo que se celebra na Audiencia contra o que era vicepresidente da Comunidade de Montes de Valadares, J.C.A., e tres empregados da entidade (acusados todos de lesións por imprudencia grave), dous mozos ciclistas declararon que esa tarde, pouco antes do accidente, pasaron por ese camiño “e non había ningunha pedra”.

Após facer ese descenso, atopáronse, segundo a súa versión, cos acusados, que lles advertiron de que non seguisen o camiño porque “había obstáculos” e estiveran cortando árbores, algúns dos cales estaban sobre o propio camiño. Estes deportistas confirmaron que decidiron chamar á Policía Local para que inspeccionase o lugar e, se fose necesario, sinalizase eses obstáculos por seguridade.

Minutos máis tarde, e mentres esperaban alí a chegada da Policía, outros tres ciclistas descenderon polo camiño (polo mesmo por onde eles pasaran e polo que pasou despois o mozo que sufriu o fatal accidente) e xa lles advertiron de que “había unha pedra en metade do camiño”.

PEDRA COLOCADA

Precisamente, esos outros ciclistas explicaron que se toparon coa pedra en metade do camiño, xusto despois dun pequeno desnivel e que “non se vía” se un baixaba en bicicleta a certa velocidade.

De feito, estes deportistas explicaron que fixeron ese descenso “con precaución” porque, algúns metros máis arriba, atopáronse cos acusados e que estes lles advertiron de que “había obstáculos no camiño e estaba o Seprona multando”.

Unha desas testemuñas, ciclista experto e coñecedor dese tramo, explicou que “alí nunca houbo unha pedra” e que, dadas as dimensións da mesma, “non se puido desprender”. Así mesmo, explicou que, ademais desa pedra (contra a que chocou D.G.V.), “había outras pedras uns metros máis abaixo, tamén colocadas no medio do camiño”.

DISCUSIÓN COS COMUNEIROS

Finalmente, na sesión do xuízo deste martes, compareceu tamén outro mozo, veciño da zona, quen coñece “palmo a palmo” ese camiño e practica coa súa bicicleta por esa área. Esta testemuña, quen recoñeceu que mantivera algún enfrontamento previo coa Comunidade de Montes por diferenzas sobre o uso dos camiños, recalcou que os comuneiros “sabían perfectamente” que a pista onde apareceron as pedras “era utilizada por moitos ciclistas”.

Na súa declaración ante o tribunal, esta testemuña explicou que, ao día seguinte do accidente, visitou a zona e comprobou que se vía “o buraco” onde estivera a pedra orixinalmente, uns metros máis abaixo do lugar onde estaba cando D.G.V. chocou contra ela. “Non pode ser que a pedra suba rodando soa costa arriba”, sentenciou.

Este mozo, ao que outras dúas testemuñas chamaran para alertarlle da presenza de obstáculos nos camiños, acudiu a última hora da tarde do 4 de setembro de 2014 ás oficinas da Comunidade de Montes para “recriminar” aos seus responsables que estivesen “a botar pedras e árbores dentro do camiño”.

Segundo a súa versión, o acusado J.C.A. proclamou “que o monte era seu” e, cando se decatou de que ocorrera unha caída, aínda sen coñecer a gravidade do accidente, afirmou “pois se caeu, que se levante”. A testemuña aseverou que o comuneiro chegou a espetarlle: “¿Non queriades pedras? Pois xa as tedes, saltádeas”.

No entanto, a que era presidenta da Comunidade de Montes entón, que tamén declarou como testemuña, afirmou que dita discusión “era por quen tiña lexitimidade para actuar no monte” e, segundo asegurou, non escoitou afirmacións relacionadas co accidente ou a presenza de pedras. Ademais, engadiu que a relación entre os comuneiros e os deportistas “non era problemática”.