Aínda que a utilización de “artimañas ou enganos” por parte das forzas da orde para conseguir elementos de proba nun caso “non se axusta ao canon”, o Tribunal Supremo avalou o “ardid” usado no seu momento pola Policía para obter unha escopeta de balins con ADN dun veciño de Marín condenado pola violación e roubo dunha septuaxenaria, tendo en conta que, considera, este feito non lesiona dereitos fundamentais e é “proporcionado”.

Así o recolle un auto emitido polo Tribunal Supremo esta semana, no que se rexeita o recurso de casación do condenado e confírmase a condena de 20 anos de prisión por agresión sexual, lesións e roubo con violencia que ditou no seu día a Audiencia Provincial de Pontevedra e confirmou logo o TSXG. Con iso, o fallo xa é firme.

O caso remóntase á madrugada do catro de marzo de 2017, cando o home entrou na vivenda da vítima, en Bueu, tras fracturar os cristais e barrotes de aluminio das portas exterior e interior da parte traseira da casa e chegou á habitación onde esta durmía. Para evitar ser identificado, levaba roupa escura e cubría o seu rostro cun pasamontañas.

Alí, tras empuxar á muller, de 75 anos, sacoulle ” pola forza o pixama” e “a amordazó con cinta illante de cor azul ao redor da cabeza e da boca”, ademais de taparlle a cara con roupa da cama. Finalmente, atouna de pés e mans cunha corda que levaba e violouna.

Unha vez consumado o feito delituoso, colleu unha botella que había no domicilio e, tras verterla nunha saba, limpou con ela os xenitais da vítima nun intento de eliminar restos biolóxicos.

Posteriormente, revolveu o bolso e os armarios da casa e levou unha suma total de 1.250 euros, tirando o teléfono da muller ao cubo do lixo da cociña para evitar que pedise auxilio de inmediato. Ademais deste caso, o home foi investigado por outras dúas agresións sexuais na mesma zona co mesmo ‘modus operandi’.

ADN NUNHA ESCOPETA

Un dos puntos recorridos polo condenado foi o método de obtención do seu ADN para cotexar coas mostras biolóxicas achadas na saba baxera da cama onde se produciu a violación.

Para facerse con elas, en lugar de tramitar unha petición xudicial, os axentes “fixeron crer ao sospeitoso que debía facer entrega da escopeta de balins” que posuía para “un trámite relacionado coa intervención de armas”. Deste obxecto, a Policía extraeu o ADN do condenado, que coincidía co achado na saba e nun pano do domicilio.

No seu recurso, o procesado alude a que este método non informado atentou contra o seu “dereito á intimidade xenética”, algo que foi descartado polo Supremo, que cingue ese dereito á obtención “directa” e “indubitada” de ADN do “corpo” acusado e non por medios intermedios, é dicir, de obxectos.

Ademais, aínda que o emprego deste “ardid” ou “artimaña” non pode “cualificarse de axustada ao canon de dilixencia”, apunta o TS, “os custos constitucionais son minimamente significativos”.

“Cando o que se recolle para a obtención de material biolóxico son restos abandonados ou obxectos que tivesen contacto co sospeitoso, o uso de subterfugios, aínda que poida ser considerado unha irregularidade, non compromete os dereitos á liberdade persoal, á intimidade e á non autoincriminación, pois non se require ningunha intervención manipulativa sobre o individuo”, apunta o auto.

Por outra banda, o recurso tamén denunciaba a lesión do dereito á presunción de inocencia, alegando que as pezas escuras e cordas atopadas na súa casa poden non ter relación co crime e que o seu ADN podería permanecer na casa desde facía 4 anos, cando estivera traballando nela para facer reparacións.

No entanto, o Supremo aplaude o “completo discurso cognitivo-racional que xustifica a declaración de feitos probados” na sentenza, as testificales e periciais que, na súa opinión, conclúen que “o recorrente foi o autor da agresión”.

Entre outras probas, destaca catro: o perfil xenético que concorda co da saba baxera onde se produciu a violación, a xeolocalización do seu terminal telefónico nas inmediacións da vivenda nas horas nas que se produciu o crime; o feito de que o home non estivese a traballar esa noite e a localización de roupa como a empregada nos feitos e corda como a que se empregou para atar á vítima no seu domicilio.

Finalmente, o auto fai tamén referencia á aplicación da nova lei de só si é si en referencia ao delito de agresión sexual, polo que recibiu 14 anos de condena. En concreto, aínda que o marco de pena “pode considerarse máis beneficioso”, a fixada “axústase aos intensos marcadores de desvalor tanto da acción como do resultado”, así como aos agravantes, di o TS, polo que decide mantela.