Puxo un cordón de seguridade, pero Iván, fruteiro a domicilio en decenas de parroquias galegas da provincia de Pontevedra, é agora o flotador ao que se amarran moitos maiores nun momento no que teñen “medo” a saír das súas casas pola crise sanitaria derivada do covid-19. No rural de Galicia, os alimentos de primeira necesidade chegan en moitos casos en pequenas furgonetas de repartición, un servizo que agora se fai máis necesario.

No camión de Iván hai froita, carnes salgadas, bacallau, galletas, e ata o tan demandado papel hixiénico. “Son o seu supermercado“, manifestou en declaracións a Europa Press este pequeno empresario que percorre aldeas e pobos de concellos como Cerdedo-Cotobade, rural de Pontevedra e Redondela.

Ao longo do día está con moitas persoas que viven “con medo”. El, asegura, volveuse “maniático” e cada vez que chega a casa “limpa o furgón con desinfectante”. Puxo un cordón de seguridade para que a xente non poida achegarse aos produtos e en moitos pobos pasou de ter unha decena de clientes “ao dobre”.

Esta semana, ante o incremento de demanda que tivo, tivo que acudir dúas veces ao almacén de froita. “A xente ten medo ‘a baixar’ a Pontevedra, teñen leite e o conxelador cheo, pero a froita é do que máis se necesita, porque se estraga”, explicou.

Tamén fornece papel hixiénico e de cociña, pero só vende “un” a cada cliente para que todos poidan ter estes produtos cada semana. Hai quen, dixo, quíxolle comprar todo o xénero nunha soa vez. Iván entende “ao cento por cento” que a súa función agora, se cabe, é máis “fundamental” para un rural que apenas conta con taxis e que non ten en moitos casos un servizo regular de autobuses.

Pero aínda que día a día recibe o “aplauso” da súa muller cando sae de casa, recoñeceu que pensou en deixar de traballar ante a propagación do virus. “Poderíame quedar en casa, pero daríame moita mágoa pola xente maior”, afirmou. Cando regresa, tras “unha hora limpando” o furgón, ducha e desinfección persoal, dálle un “abrazo” á súa muller e fillos.

“Eu quedaría en casa, ata teño momentos de choreira, é moi duro. Non estou a ir a traballar por diñeiro. Vou porque sei que a esa xente faille falta este servizo, persoas de 80 ou mesmo 92 anos non poden coller un taxi e ir ao supermercado”, relatou Iván, quen asegura que el tenta “deixalos servidos” e, mesmo se necesitan algún produto de limpeza, pono “no asento de copiloto para non mesturalo coa comida e lévallo”.

“NON PODEMOS DEIXALOS TIRADOS”

“Non podemos deixalos tirados agora. Poderiamos darnos de baixa e pasar de todo e estar en casa, pero non; porque temos unha responsabilidade, vivimos da xente todo o ano, non cando nos favorece. Non podemos deixalos na estacada, hai que redimirse e aguantar”. Así de claro déixao André, un pequeno empresario que xunto á súa muller e unha empregada reparten pescado polas aldeas e a restaurantes, agora pechados.

Aínda que perderon a clientela dos establecementos de restauración, si que perciben que nas aldeas parecen os meses de verán, “moita xente foise ás súas casas” do pobo, afirmou en declaracións a Europa Press.

André confirma que agora “todo o mundo acórdase do rural”, incluso quen o “despreza”, pero advertiu de que fai falta acordarse todo o ano das zonas afastadas das cidades para darlles os servizos que se necesitan.

Este pescadeiro recoñece o seu papel “fundamental” porque, ademais de distribuír o peixe, tamén lle dan “conversación” a moitas persoas que viven soas, aínda que sexa “desde a xanela”. “Falas cinco ou dez minutos con elas e xa lle alegras. Todo o que veñen son agradecementos”, asegurou André, que tomou medidas como luvas, lavar moito as mans, manter espazos de separación cos clientes e outras actuacións de precaución.