Este venres 27 de xullo os vigueses acudiron a Castrelos para desfrutar con Dorian e Zoé, dous grupos de pop-rock independente que non lograron unha afluencia de público semellante á acadada por Maná, pero ofreceron un concerto agradable e bonito. Iso sí, do eclipse nin media.

Dorian superou a Zoé na noite “indie” deste Vigo en Festas. É o que ten xogar en casa. Non pode considerarse un criterio definitivo non moitísimo menos para comparar a grandeza de dous grupos, pero o certo é que Dorian ten na rede social Spotify 439.877 oíntes mensuais e 114.842 seguidores.

Pois Zoé mellora ampliamente estes números: 2.780.372 oíntes mensuais e 1.981.009 seguidores. Polo tanto, non deixa de resultar unha anécdota curiosa que este venres Zoé exerceran de “teloneiros” de Dorian. Por suposto, se tocaran no continente americano reverteriase a situación.

Porque na península son máis célebres Dorian, pero os mexicanos Zoé convértense uns verdadeiros ídolos máis aló do Atlántico. En tal caso, no concerto de Castrelos Dorian asumiron o rol de “artistas principais” e defendérono sen problemas.

As malas linguas din que para o primeiro grupo se reserva un peor equipo de son. Pareceu certo onte. Zoé sonaron con menor claridade. Mentres que ao seu cantante non se lle distinguían as frases, ao de Dorian se lle entendía case palabra por palabra.

As letras inintelixibles son unha das sinais de identidade do indie nacional, sobre todo nos seus comezos (que llo digan a J. de Los Planetas, por exemplo), pero estas carencias estendíanse aos instrumentos, se cadra máis culpa do equipo ou dos técnicos que da banda. Acostumados a tocar ante multitudes moito maiores, os mexicanos cumpliron con profesionalidade ante un frío auditorio.

A pesar destas dificultades, o concerto de Zoé foi diverso e multicor, moi celebrado nas primeiras filas, onde desfrutaban os fans incondicionais, pero esta enerxía non chegaba a todo o “foso”, e as últimas filas do auditorio eran un conxunto escultural.

Algo que poderiamos relacionar co último concerto de Maná, cando no fondo escoitáronse asubíos porque o son non os alcanzaba en condicións, a pesar do virtuosismo amosado pola banda.

Dorian declararon ser unha banda amiga de Zoé. Isto ten vantaxes e desvantaxes. Foi unha noite redonda para determinado target, pero quizais algo longa e monótona para o resto de público. Dúas horas e media con momentos fermosos de música en directo, ao redor dunha semellante idea desta arte ata máis aló da unha.

Desta vez Dorian, sexa por xogar en casa, equipo ou méritos propios, gañou a partida cun recital enérxico que puxo máis en movemento ao respectable, aplaudindo con vigor e cantando algúns dos seus hits ata as tantas.

E o pop-rock “indie”, un dos estilos de éxito en toda España con grupos como Triángulo de Amor Bizarro, Love of Lesbian ou Vetusta Morla, abandonou Vigo. Chegan a Coral Casablanca e Juanes.