Os seus nomes son Berto e María, pero sen dúbida son máis coñecidos como o Jack Sparrow e a muller ataviada cun traxe tradicional galego que tentaron casar, semanas atrás, nun xulgado de Vigo. O que comezou como unha curiosa anécdota que mesmo mobilizou a atención das cámaras de TV ameaza con trocar nun enfrontamento legal logo de que María e Berto –un coñecido activista da urbe olívica– non puideran contraer o enlace pola negativa dos funcionarios dos xulgados vigueses a deixalos pasar.

Dende o Rexistro Civil aseguraron que a restrición obedecía á normativa que impide “sen excepcións” acceder a edificios desta natureza ataviados con disfraces, como ao seu ver ían tanto o Jack Sparrow vigués como a súa compañeira, profesora nun instituto, vestida cun traxe tradicional galego. O caso, como era de agardar, está a desatar un debate sobre os novos costumes nos enlaces civís e, o que é máis, un enfrontamento entre a parella e a xuíza aparentemente responsable da iniciativa.

María e Berto sinalan que xa lles foi outorgada unha nova data para presentarse nos xulgados e poder desenvolver a cerimonia. Pero esta curiosa parella afincada na urbe olívica xa anunciou que se volverán presentar ataviados coas roupas do primeiro intento de abordaxe. Cunha máis que probable batalla legal axexando no horizonte, o rechamante Jack Sparrow vigués vén de lanzar unha dura carta na que carga contra a “funcionaría maleducada e altiva”, á que acusa de “non escoitalos” e mesmo de tratalos como uns “apestados.

A CARTA

A misiva decorre como segue: “Cando tiña 19 anos a miña parella e eu casamos como ‘mandaba’ a tradición. Eu era un ‘neno rebelde, inexperto e cun pelo longo que me chegaba aos ombreiros. Cumprín cos desexos de todo o mundo: casei pola igrexa, cortei o pelo, disfraceime de pingüín e fixemos un convite para os invitados. Cumprín o que todo o mundo desexaba menos a miña parella e eu.

Hoxe son un home de 50 anos que non necesita casar para amar á persoa que ilumina os meus días. Pero un proxecto solidario serviunos para tentar facer a voda que desexabamos. E cumprimos o que nos esixe a lei: iniciamos todos os trámites e cumprímolos. A covid-19 aprazou nosa primeira data, o 26 de xuño do 2020. A segunda data ía ser no outono e facendo caso aos funcionarios do rexistro tamén a aprazamos ao día de hoxe.

María Salinas quería casar co traxe de galega que a súa nai lle confeccionou durante anos e vestiuna na nosa casa xunto coa súa irmá.

Eu fixen un traxe cunha modista para non ir disfrazado. Quería ir vestido como Jack  Sparrow como me coñecían os nenos do campo de refuxiados de  Idomeni. Co meu  álter ego na escritura e como me coñecen os meus fillos: “papá pirata”. Un traxe con máis clase e estilo que os habituais “traxes de noivos”.

Decidimos que xa que o noso proxecto solidario Elefantes de papel quedara interrompido pola pandemia, os agasallos que nos fosen a facer fosen doados ás tres asociacións para as que ía o proxecto:  Conrazones, # vamosQuin e a activista nos campos de refuxiados Xema Carrasco León.

Rotulamos nosa furgoneta coa imaxe dos nosos primeiro Elefantes de papel e todas as persoas que doasen a esas asociacións formasen parte dese quebracabezas de solidariedade.

As doazóns chegaron e seguen chegando. Pódolle contar miles de anécdotas preciosas dun mundo bonito. Como nenos que romperon as súas huchas para achegar o seu diñeiro a “os nenos de Grecia”. Como xubiladas achegáronnos 5€ da súa pensión non contributiva para os cachorros de Becerreá ou como familias enteiras fixeron doazóns en bloque para que as familias de  Conrazones non pasen necesidades.

“NON SE DIGNOU A ESCOITARNOS”

Poderíalle contar moitas cousas e trataría de abrandar o seu corazón pero vostede non se dignou a escoitarnos, nin sequera deixounos traspasar as portas do edificio do xulgado, que é público. Ata se nos obrigou a cubrir a folla de reclamacións no exterior como se fósemos uns  apestados.

Todo iso fíxoo a través dunha funcionaría maleducada e altiva que fixo de altofalante da súa sentenza e dun garda xurado, que si que a min parecíame que ía disfrazado, que non parecía ter o seu mellor día no traballo.

Xulgounos sen sequera vernos. Insultou ao traxe rexional da nosa comunidade chamándolle disfrace e insultou ao traballo dunha modista que fixo o meu traxe baseado no século  XIV como disfrace. Xulgounos escondida no seu despacho, ese que pagamos todos cos nosos impostos.

A pesar de todo e para que un día que ía ser feliz, ofrecinlle á súa “funcionaría mensaxeira” quitar a perruca e ela que debe de estar a opositar a xuíza de disfraces díxome que tiña que quitarme ademais, o chapeu e os cintos de coiro, feitos por certo por unha artesá. Non levei espada, non levei pistolas só levei dignidade e amor pola miña parella e unha causa xusta. Pero non serviu de nada.

“SON PIRATA, PERO BOA PERSOA”

Os meus fillos non durmiron a noite anterior soñando espertos coa voda do seu pai. Hoxe tampouco dormen pola NON voda que alguén lles roubou.

Coa venia, señoría, hoxe vostede creu estar por encima da lei, hoxe non deu exemplo de funcionaría pública e o máis triste de todo hoxe non deu exemplo de ser un bo ser humano. A súa soberbia, covardía e capricho valéronlle para producir tristeza e pena.

A miña parella e eu esta noite durmiremos coa conciencia tranquila. Son pirata, pero boa persoa e aínda que non teña conciencia deséxolle que esa mala conciencia non lle impida durmir e así non faga infeliz a máis persoas.

Se vostede non é feliz coa súa vida, non impida que outros o sexan.

Oxalá isto sirva para que a indignación e o dano que nos fixo repercutan en máis doazóns a esas tres asociacións, que é o único que verdadeiramente nos importa.

A súa señoría, vémonos nos xulgados e oxalá teñamos ao ser humano, á solidariedade e ao amor, como avogados de oficio.

Non hai máis preguntas…señoría”.