A Sala do Penal do Tribunal Supremo condenou a 29 anos e catro meses de prisión a César Adrio Otero por acosar e matar a puñaladas á súa exparella, a moza enxeñeira Ana Enjamio, en Vigo na madrugada do 16 ao 17 de decembro de 2016.

Na sentenza, contra a que non cabe recurso, o tribunal confirmou a comisión dun delito de acoso, polo que se lle impón unha pena de 20 meses de cárcere, e un delito de vulneración da súa intimidade, polo que o condena a outro tres anos e oito meses de prisión. En ambos os delitos concorreu a agravante de parentesco.

Mentres, deixou sen efecto a agravante de discriminación por motivos de xénero apreciada no delito de asasinato, con aleivosía e saña, que tamén se confirmou e polo que o condena a 24 anos de prisión.

No relato de feitos probados recollido pola sentenza detállase que o acusado mantivo unha relación coa vítima e que non aceptou a ruptura, iniciando unha fustrigación cara á nova, ata que acabou coa súa vida. Na madrugada do 16 ao 17 de decembro de 2019, César Adrio abordou á moza no portal do seu edificio, de madrugada e de forma sorpresiva, e atacouna cun coitelo ou arma similar sen que ela tivese oportunidade algunha de defenderse, producíndolle case unha trintena de feridas, a maioría concentradas á altura do seu corazón.

Na sentenza, o tribunal observou a “notable intensidade da fustrigación” que foi “mantida durante un período de cinco meses” e afirmou que, ademais de provocar o cambio de domicilio da vítima, causoulle “a alteración maior da súa vida cotiá”, ao “privarlle absolutamente desa vida”.

Os maxistrados confirmaron a agravante de aleivosía ante “o actuar violento do autor, non constando a existencia dunha situación que limitase o control da súa acción”, que consideraron “consciente” e “voluntaria”. Tamén viron acreditada a saña tras destacar “a vantaxe executiva que proporciona ao acusado o medio por el elixido para acabar coa vida do seu opoñente”.

Ademais, a sala lembrou que, “en relación co sentimento de machismo e dominación por parte de César na motivación da morte”, a votación do xurado determinou non probada a proposición de que o procesado causou o falecemento de Ana Enjamio “co desexo de deixar patente o seu sentimento de superioridade sobre ela, polo feito de ser esta unha muller”.

A este respecto, a sentenza explicou que “o xurado responde que na votación saíu por maioría que o crime (da moza) foi pasional, considerándoa (o acusado) da súa propiedade pero independentemente de ser muller” e que “diferente fose se neste apartado especificásese ‘a súa muller'”.

Neste sentido, recalcou que o resultado da votación foi “non probado” sen que “existise nova modificación coa suxestión indicada” nin se coñeza “o criterio concreto do sentido do voto en relación a esta suxestión” por parte dos membros que votaron negativamente. Así, entendeu que “non cabe exercicio de subsunción posible que posibilite a estimación da agravante de discriminación por razóns de xénero”.

REXEITAMENTO DE ALEGACIÓNS

Con todo, o Tribunal Supremo apuntou que “en nada se conclúe” que o Maxistrado Presidente levase aos membros do Tribunal de Xurado “á convicción da escasa credibilidade do acusado”.

A Sala do Penal rexeitou realizar unha nova valoración da proba e, de modo individualizado, dos indicios utilizados para inferir a culpabilidade do recorrente dada a eliminación de aspectos concretos de actitudes de fustrigación cara á vítima na sentenza do TSXG. De feito, o Supremo remarcou que “a matización que leva nada empece á intensidade da fustrigación, como tampouco altera a corrección do proceso inductivo sobre a autoría do recorrente”.

Respecto da ocultación da relación manifestada por testemuñas, razoou que se trata dun “dato probado pero unicamente acompañado do adverbio ‘inicialmente'”, dado que se desvela nun momento posterior, “para un círculo de amizades”.

Adicionalmente, considerou que o envío dunha fotografía do acusado xunto á moza á súa exparella e as conversacións con ela “posibilitan corroborar unha conduta de fustrigación”. En relación á remisión da imaxe, subliñou que un consentimento no momento en que a foto foi tomada non permite “apoderarse desa fotografía contida nun dispositivo alleo, para revelar a intimidade da titular dese dispositivo a terceiros”.

Así mesmo, o tribunal afirmou que a culpabilidade do procesado “avoca en racional indución a pechada conclusión” dada a gravación do mesmo a 700 metros da vivenda da vítima a noite do seu asasinato. A presenza dos seus restos biolóxicos na levita da nova, “lóxica consecuencia dalgún corte que se producise ao descargar as sucesivas puñaladas co lugar que as inflixiu, pescozo e mama da vítima”, tamén reforza este razoamento.