O grupo de Inmunoloxía e Xenómica do Instituto de Investigacións Mariñas (IIM) de Vigo realizou un estudo sobre o efecto dos nanoplásticos de poliestireno (un material que se usa, por exemplo, para empaquetar alimentos) nos mexillóns, que se consideran un “sensor de contaminación”.
Os investigadores, que colaboraron neste traballo coa Universidade de Cádiz, publicaron as súas conclusións recentemente en ‘Journal of Hazardous Material’, informou nun comunicado o Centro Superior de Investigacións Científicas (CSIC).
O doutor Antonio Figueras explicou que o poliestireno é o plástico que máis se produce e que a súa fragmentación e degradación é o que se coñece como microplásticos e nanoplásticos. Estas partículas constitúen unha preocupación ambiental que se traslada tamén á seguridade alimentaria, posto que poderían incorporarse á rede trófica e estar presentes nos alimentos que consomen os humanos.
En concreto, os investigadores describiron a distribución dos nanoplásticos de poliestireno en diferentes tecidos do mexillón galego e viron que a maioría das partículas estaban na glándula dixestiva, pero tamén estaban presentes no tecido muscular e as branquias.
Despois de coñecer, a través do estudo, que os nanoplásticos se integran no mexillón e se trasladan á hemolinfa (sangue) e se incorporan aos hemocitos (células do sangue), os investigadores comprobaron a súa influencia na habilidade para moverse espontánea e independentemente dos hemocitos, que son células adherentes coa capacidade de infiltrarse nos tecidos e pasar a zonas infectadas ou danadas.
Detectouse tamén unha translocación máis rápida de nanoplásticos de poliestireno á hemolinfa despois de tres horas de exposición ás partículas e que a actividade dos hemocitos foi máis alta en exposicións a nanoplásticos de 50 nanómetros. Debido á resiliencia destes baixo unha exposición aguda a nanoplásticos seguida dunha infección bacteriana, foron capaces de facer fronte á infección e recuperaron a súa capacidade fagocítica.
Outro estudo, en colaboración co Instituto de Ciencias Mariñas de Andalucía e as Universidades de Cádiz e Huelva, mostrou por primeira vez como distintas poboacións de células do sistema inmune de mexillón responden de forma diferente á exposición de nanoplásticos e que son os granulocitos os que presentaron unha maior sensibilidade.
A doutora Marta Sendra indicou que “a investigación achega nova información a nivel celular do comportamento deste contaminante emerxente e a súa interacción coa súa contorna”.
