Esta llama sen nome vive no zoo de Vigo, nunha humilde casiña. Quere deixarnos pasar para enterrar prexuízos. Ela non vai cuspindo a ninguén. Está triste: todos tremen os seus disparos e non hai quen a mire aos ollos.
Cada día pisa este mesmo chan, que semella marciano ata que aparecen as súas patiñas.
Aquí ela e as súas compañeiras arrincan o verdor da terra para alimentarse aos pouquiños.
“Ei! Ti! Pasa!”, non quere agardar un segundo, repetirte unha vez máis que te convida a entrar.
Porque así é como a ve a xente: con desconfianza, con maldade.
Pero ela é unha boa llama, moi amiga das súas amigas e de ti, se queres, tamén.
