Este 26 de outubro celébrase o Día do Dano Cerebral e Alento, entidade sen ánimo de lucro que traballa desde o ano 2000 para mellorar a calidade de vida das persoas con Dano Cerebral Adquirido e presta asistencia a máis de 80 no seu centro de Vigo, trasladou durante unha mañá as actividades que realiza en Navia á Praza do Rei, onde diferentes obradoiros intentaron formar á cidadanía en valores.
Nos talleres, que contaron coa participación de escolares e persoas con Dano Cerebral Adquirido (DCA), explicouse por que se realiza cada exercicio e que partes do cerebro se están desenvolvendo con el, así como pautas para coidar a nosa mente. O horario da actividade foi de 10:30 a 13:00 e algo despois, ás 12:30, realizouse a lectura do manifesto do Día do Dano Cerebral.
Este manifesto recordou que “en España viven 420.000 persoas invisibles. Non sempre foron así”, matiza: “Tampouco elixiron selo. Ocorreulles. Tiñan unha vida en marcha: afeccións, amizades e soños de futuro. Pero un día, de súpeto, un ictus, ou un golpe na cabeza; ás veces un tumor cerebral, unha anoxia ou outras lesións no cerebro cambiaron os seus proxectos de vida”.
“Ese momento é crítico: estas persoas, que aínda son visibles, conseguen salvar a súa vida grazas aos avances logrados no ámbito sanitario. Salvar unha vida é un logro excepcional. Pero esta vida salvada, na maioría dos casos, abandona o hospital para ser invisible”, lamentan.
Hoxe, 26 de outubro, Día Nacional do Dano Cerebral, queren lembrar que cada ano ao redor de 104.000 persoas sofren un ictus, un traumatismo cranioencefálico ou outras lesións que lles causan Dano Cerebral Adquirido (DCA).
“Do DCA coñécense ben as lesións que o orixinan”, engaden, “pero o dano cerebral vai máis aló das súas causas, xa que podemos convivir coas súas consecuencias o resto das nosas vidas. Dano Cerebral Adquirido é discapacidade. Estímase que, ata nun 89% dos casos de dano cerebral, prodúcense secuelas que provocan dependencia”.
“Aínda que se dan problemas físicos, a maior parte das secuelas teñen que ver con problemas de memoria, problemas de comunicación, alteracións da conduta, alteracións emocionais, estados prolongados de coma…”, enumeran.
E hai que engadir como “en gran parte, son secuelas invisibles, que non se perciben a primeira vista e que, a ollos de quen non coñece o DCA, resultan difíciles de entender. Por iso, para as familias das persoas con DCA, a situación de angustia e incerteza non remata cando a persoa con dano cerebral sobrevive e abandona o hospital”.
“O sistema actual salva vidas, pero esquece garantir a calidade de vida, a inclusión social das persoas con DCA e o apoio ás familias. Neste sentido, gran parte das persoas con DCA non poden acceder a recursos de rehabilitación especializados, xa que son escasos e están repartidos de forma desigual polo noso territorio”, subliñan.
Porque “tampouco é sinxelo acceder a recursos de inclusión social nos que a persoa con DCA poida reconstruír o seu proxecto de vida marcándose novas metas. En ocasións, ata é difícil que os servizos de valoración de dependencia realicen unha valoración correcta da situación e necesidades das persoas con DCA”. Entón, “as familias quedan soas ante esta realidade e tamén se ven obrigadas a transformar os seus proxectos de vida para coidar á persoa con DCA”.
“O DCA é un problema que afecta a toda a sociedade. Entre todos e todas podemos e debemos lograr que os dereitos das persoas con dano cerebral e as súas familias sexan recoñecidos para que cada vida salvada mereza ser vivida con dignidade”, conclúen.
Polo tanto, consideran fundamental e enumeran unha serie de peticións como son que se impulse unha Estratexia Nacional de Atención ao Dano Cerebral Adquirido que garanta a máxima calidade de vida posible para cada persoa con DCA e que teña como base a coordinación entre os ámbitos asistenciais sanitarios e sociais; que se cree a categoría diagnóstica ‘Dano Cerebral Adquirido’ para garantir así a continuidade asistencial, ou que se elabore un censo de persoas con DCA para así analizar as súas necesidades de atención e dimensionar os recursos necesarios para garantir a súa calidade de vida e inclusión social.
Tamén piden que se inclúa á familia como parte beneficiaria do proceso de atención, e non só parte colaboradora, para que tamén reciba información, formación e apoio psicolóxico que precisa durante todo o proceso de atención ao DCA; que nos plans de atención se contemplen as necesidades específicas das persoas en especial risco de exclusión, como son as persoas en estado de mínima conciencia, os e as menores con DCA e as persoas con alteracións graves da conduta; así como das súas familias.
Desde o movemento asociativo de familias e persoas con DCA representado por FEDACE (Federación Española de Dano Cerebal Adquirido) esperan que o 26 de outubro, Día Nacional do Dano Cerebral Adquirido, sirva para poñer en primeiro plano estas demandas e visibilizar ao colectivo do DCA e as súas necesidades de atención e inclusión social.
