Carolina Iglesias (Oleiros, A Coruña, 1993) e Vitoria Martín (Madrid, 1989) son as dúas voces que están tras ‘Estirando el chicle’, un pódcast que naceu autoproducido durante o confinamento e cun equipo inicial de catro persoas –xunto a elas, Susana Novo e Nacho Pérez-Pardo– hai menos de dous anos, pero que agora conta co apoio da plataforma ‘Pódium Podcast’.

Feminismo, LGTBIQ+, sexo, cultura pop e a importancia de acudir ao psicólogo son algúns dos temas sobre os que pivota este proxecto que acumula xa catro tempadas, un Premio Ondas e decenas de bragas das súas invitadas colgadas na súa icónico tendedero que agora se vai con elas de xira por España.

Nunha entrevista con Europa Press antes de actuar o venres no Auditorio Mar de Vigo, Carolina Iglesias e Vitoria Martín autodefínense como “vedetes e ‘entrepeneurs'” (emprendedoras). Rexeitan de pleno identificarse como ‘influencers’ e non lles molesta o termo ‘youtuber’, pero prefiren os de “cómicas” ou “creadoras”.

PREGUNTA: Conseguistes moito en menos de dous anos. Ata cando se pode estirar o chicle?

Vitoria Martín (VM): Ata que nos boten. Ata que acendan as luces da discoteca e nos digan ‘veña, desaloxando’.

Carolina Iglesias (CI): Quedaremos como dúas borrachas ao fondo bailando soas unha música que non existe. Eu vexo que o faremos ata que nos cansemos. Somos conscientes de que está nun momento moi de moda, que aparecerán máis pódcast, espero, e a xente escoitará moitísimos pódcast de tías que fan comedia e nós baixaremos. Non facemos isto para ser as máis escoitadas. Mentres nos escoite moita xente pois imos seguir facéndoo. Ou ata que nos pelexemos, depende do que chegue antes.

P: Que supuxo para vós o Premio Ondas?

CI: Que nos respectan máis e menos condescendencia por parte da prensa.

VM: Dous anos non dan absolutamente para nada e é verdade que nolo deron súper rápido. É moi gratificante que che recoñezan o traballo co pódcast e xunto a outro de mulleres (venceron xunto a ‘Deforme Semanal’), porque non adoita ocorrer.

P: Cando recollestes o Ondas, dedicastes parte do discurso ás “pringadas da clase”. Considerades que este é o voso público?

CI: Teremos público que será pringado, aínda que creo que todo o mundo sente pringado nalgún momento. Nós fomos as pringadas da nosa clase e pódese saír diso ou ser unha persoa que consegue os seus obxectivos, aínda que sigas sentíndote unha pringada. Ata o levo con orgullo. Entón é un pouco de ánimo, porque cando estás no instituto parece que só existe esa vida.

VM: A mensaxe é que o creas un pouco. A nós custounos crernos nada do que faciamos. Para min, a nivel autoestima, sempre foi moi complicado xestionalo. Se te apaixoa algo tes que ir por el. Desde logo, nada Mr. Wonderful, a maioría de veces non sae, pero hai que traballar niso. O público que nos adoita vir ver é a xente que sentía máis nas marxes e representamos unha visión que teñen da vida.

P: Os capítulos de ‘Estirando o chicle’ están cheos de anécdotas propias. Algunha vez esaxerástelas?

CI: Alégrame que mires a Vitoria mentres fas a pregunta. (Risas)

VM: É certo, case todas as cousas que conto son verdade, o que pasa é que evidentemente sempre lle pos un pouco de salsa rosa, que alegra calquera cousa. Un pouco de maionesa ao asunto… (Risas) Que símil máis noxento.

CI: (Risas) De súpeto fixeches como un slogan para distraer a atención de que amentes moitísimo.

VM: Minto moito, pero de verdade que case todo, como base, é absolutamente real, porque son así de abxecta. Eu creo que iso é unha cousa boa que teño, que non me importa que a xente o saiba. Ben, en realidade son perfecta pero non quero que a xente se fixe porque logo a xente que me vén ver pensa que pode chegar a ser o que son eu, e non. (Ironía)

P: Vendo casos como o de David Suárez, que acabou en xuízo por un chiste, facedes autocensura?

VM: Eu autocensúrome cada día. Hai cousas que vas mellorando, porque de chistes que fixen no pasado non estou súper orgullosa, pero creo que para chegar ao momento no que estás sempre tes que tentalo e fallas. Vaste deconstruíndo. Se miras atrás e ves os chistes de Martes y Trece, como ‘Mi marido me pega’, non teñen ningunha graza, pero a xente ría. O humor vai nun contexto social e histórico e ten que reflectirse. Cagarémola, por suposto, pero levar a prisión a alguén por un chiste paréceme de tolos e unha absoluta vergoña tendo en conta que metería no cárcere a moitísimas persoas que están libremente comendo cochinillo en Segovia.

CI: Na tele compártense ideas que van en contra dos dereitos humanos e que son reais, non son un chiste. O que fixo David (Suárez) era un chiste que che pode gustar ou non, pero non é real, é unha ficción. A lei tennos que protexer.

VM: O outro día un concelleiro de Vox dixo que as mulleres somos case igual de válidas que os homes e esta persoa non está procesada. David (Suárez) non pensa iso. Non é un chiste que me faga especial graza, e non me fai graza, pero iso é irrelevante. O humor está feito para criticar certas cousas. Se o terreo de xogo é tan limitado, vai ser moi difícil currar.

P: Tal e como cambiou ‘Estirando o chicle’ desde a primeira tempada ata agora, que hai unha invitada por programa, era a evolución que esperabades?

CI: A clave era que non pensaramos nada e seguimos así. Unha mensaxe para os nenos do mundo: non pensedes nada, porque vos irá ben. Empezamos por ‘Zoom’ porque nos aburriamos en pandemia. O primeiro programa non se emitiu porque non gravei a miña voz, entón escoitábase a Vitoria falar soa, que tampouco é tan diferente ao programa habitual… (Ironía)

VM: Si, é verdade. (Risas)

CI: E de súpeto os ‘shows’, as Ondas… É imposible imaxinar isto, porque tampouco tiñamos precedentes de xente que fixo un pódcast autoproducido e que de súpeto, todo isto. Non pasara antes.

VM: O programa foi evolucionando connosco e foi crecendo con todo o que fixemos Nacho, Susi, Carol e eu. Foron pasos que demos crendo neles ao 100%. Non temos ningunha presión de levar a invitadas máis famosas ou menos. Guiámonos polo que queremos, non polo que nos vaia dar máis visitas ou menos.

P: Tras o capítulo con Manuela Carmena, veremos máis políticas en ‘Estirando o chicle’?

CI: Non. É que para política está ‘Buenismo bien’, que o fai incrible. As políticas en campaña é moi difícil que se solten para charlar unha hora connosco.

VM: Con Carmena falamos de sexo e de todas esas cousas que ao final creo que é complicado cunha política que estea en campaña e teña que dar certa imaxe á cidadanía. Ao final falamos de parvadas e de estuoideces. Ás veces fálase de cousas importantes, pero é unha conversa orgánica e dános un pouco de medo non poder chegar a iso con algunha política.

CI: E dicimos ‘cona’ todo o tempo. É o que di a xente de nós.

P: Tedes solicitudes de políticas?

VM: Si, unha chea.

CI: Pero así, eh. (Fai un xesto de ‘moitas’ coa man)

P: A quen considerariades un soño poder tela como convidada?

CI: Témolo claro: Mercedes Milá. Pero fainos ‘ghosting’. O día que veña, imos estar pasivo-agresivas todo o intre.

VM: É que non vén, eu xa estou un pouco encabuxada. A ver se ten collóns. (Ironía)

CI: E logo Mel C, das Spice Girls.

VM: A min gustaríame moito que viñesen Bárbara Rey e Norma Duval. E Ana Obregón. E Terelu.

CI: E Rociíto. E Chenoa.

VM: Outra persoa que sería a miña ‘top 1’ é Amaia Montero.