Numerosas excursións escolares achéganse cada mes á Fundación Sales, (Avenida de Europa 52, Vigo), onde lles explican aos nenos e nenas quen era Sales, ese paisaxista que facía xardíns para tódolos seus amigos. Tamén organizan concertos, exhibicións de pintura ou escultura e campamentos de verán.
Falamos con Elizabeth Ann Taylor, voceira da fundación, e gran amante da beleza do natural. A ela os bonsais non lle gustan, as compara cun can preso: “Cortándolles as ramas todo o rato, paréceme cuestionable”.
Cando os lumes do pasado outubro, chegou un exército de mozos e mozas con cubos e todo o que puideron agarrar, saltaron o muro, baleiraron as pozas, gritaban: “Hai que salvar á Fundación”.
AÍNDA RECORDA A ALEGRÍA de CANDO CHEGOU E VIU QUE TODO ESTABA IGUAL
“Nós non podíamos entrar, e dixérannos que a Fundación Sales estaba ardendo”, recorda Elizabeth. Dentro da tensión daquela noite, acadaron un dramatismo tal as mensaxes que pensaban que o xardín estaba perdido.
“Mañá teremos que ir, a ver que queda”, lamentaban. Aínda recorda a alegría de cando chegou e viu que todo estaba igual: “Cando apagaron en Navia, achegáronse aquí. Foi fantástica a reacción da xente. Renacemos esa noite…”
“Non se erradica o eucalipto porque a xente non protesta o suficiente. En Portugal (máis de 70 mortos nos últimos incendios) xa está prohibido comerciar co eucalipto”, engade.
“Eu levanteime aquela a mañá e dixen: hoxe arde Galicia. E recordei ao pirómano do noso pobo, que tiña 90 anos e ía tódolos anos a plantar lume“, lamenta. “Son árbores para Galicia todo o que tivemos aquí sempre, o carballo por exemplo. Galicia era todo carballo, pero cortouse para construír a Armada Invencible”.
Hoxe, xente con depresión achégase ao xardín para tentar cambiar a súa dinámica emocional: “O contacto coas plantas é impresionante. É onde deberiamos estar, non en asfalto, vivindo en torres tóxicas. En Galicia os pobos baleiros e a densidade nas cidades… É incrible. Os nosos avós vivían en contacto coa terra, nós estamos xa no ciberespazo”.
Para Elizabeth “este é un proxecto minúsculo, pero se a xente vira e escoitara os paxaros e á natureza… É unha alegría. Antes poñíamos música, agora non, para que”. Teñen unhas 900 especies, pero ser un importante xardín non era a súa meta, senón converterse nun remanso de paz.
“Temos dúas persoas empregadas, e logo xente que vén por amor ao espazo. Hai quen pensa que levamos subvencións, e o único que nos fan é traernos autobuses dos colexios”, subliña.
Engade tamén que “os nenos son esponxas, e os nenos que veñen a Sales son os que logo de grandes recollen plásticos na praia”. Sales foi o deseñador que elaborou os xardíns do parque da Bouza e mais os do parque de Castrelos, tamén fixo incluso traballos no Xapón.
A “peza” máis prezada do xardín quizais sexa o seu Wollema nobilis, que chaman “a planta dinosauro” posto que considerábase extinta dende aquela, e redescubriuse no 93. Este exemplar chegou a Galicia polo mar, grazas a un ataque ao corazón e un naufraxio: “Aínda non dixeron onde foi atopado, para que a xente non vaia a roubalos e esnaquizalos, sábese que no noroeste de Australia”.