Para Suso Hidalgo, que comezou escoitando música de pequeno na radio e agora é o dono da tenda de discos máis antiga de Vigo, Elepé, non é un desafío ter un establecemento coma o seu, senón calquera negocio que non sexan os portais de venda por Internet: “Eses quedan con todo, é un monopolio, só lles falta vender gasolina e pouca cousa máis. É Internet… e que non paguen impostos”.

Suso considera ás plataformas en rede coma a competencia máis desleal posible: “A fiscalización que ten a venta online é cero. As importacións chegan de fóra á Comunidade Europea, e a maioría non pasan pola aduana nin pagan o IVE. Compras un produto estranxeiro e en realidade deberías pagar o 21%, pero chegan sen impostos”.

O cal compara co seu caso, dentro da legalidade: “Nós, por exemplo, compramos a maioría da música en Holanda, logo declaro aquí e pago o IVE. E así debería ser con todas as operacións de importación. Co mal que va o país, e están desaproveitándose grandes sumas de diñeiro, que non virían mal para axudar un pouco coa caixa das pensións, por exemplo. Cada vez é maior o tráfico”.

É tallante. Nunca comprou nada nesas webs, nin pensa facelo, asegura, pero baixouse unha aplicación e o primeiro anuncio que viu foi dunha bicicleta con motor, logo pintura de labios, pestanas postizas que compra a xente online…

“E todo iso debería ter ese prezo marcado, máis o 21 por cento. Pero a aduana non ten estrutura para facerlle a documentación a tantas pezas, estancaríanse. Chega un contedor de China e pasa enteiro, despois xa o repartirán. A quen non lle gustaría vender sen IVE. Eu vendería todo un 21% máis barato. Porque o disco non ten IVE cultural, nunca o tivo. Que o teñan os libros, ou móntase un lío co cine, e os discos sempre sofreron o IVE máximo, pero ninguén reivindica por eles”, lamenta.

Suso considera que a piratería “xa da igual”, coma un problema superado: “Porque agora non fai falla nin descargar, en You Tube hai discos enteiros cargados alí coma se foran un vídeo, porque en realidade é un formato para vídeo”.Entón, cabería preguntarse quen vai a Elepé: “Aquí veñen os de toda a vida, os que teñen afección, é coma o fútbol, gústalle a todo o mundo pero socios hai poucos”.

Cando comezou a rexurdir o vinilo no 2004 mellorou moito a situación da tenda, e para el foi a mellor época, ata o 2008: “Con moitos menos discos gañaba máis que agora, que teño que ter de todo, porque o vinilo está moi ben, pero obrígache a facer unha inversión moi grande, todo duplicado, e os vinilos son máis caros”.

Suso considérase parte dunha especie “que adáptase ao medio”:  “Levamos tanto tempo fodidos que temos xa unha capa protectora, a nosa capacidade de asimilar desgracias está a outro nivel. Pregúntanme como me vai e contesto que igual de mal que sempre (ri), non pasa nada. Este negocio tivo a súa época dourada nos 90, co boom do CD, e gañouse diñeiro, pero en realidade nunca nos deixaron estar a tope. Cando pensabas que tiñas algo que era só para tendas, enseguida o metían nos supermercados, tiraban os prezos… Despois a descarga, logo a venta online…. Sempre hai alguén que  trata de asfixiarnos. Hai que ter algo de sorte e traballar moito”.

Venden un número similar de vinilos e cedés, estes últimos resultan máis asumibles para os mozos que comezan a coleccionar música e queren ter algo propio.

Elepé fai 39 anos o 5 de maio, cando abriu era a única tenda de Vigo só de discos, as demais tiñan libros ou mesmo neveiras: “Eu entrei cando levaba un ano aberta, pero xa traiamos tradición de antes, os pais de Conchi (unha das fundadoras) tiñan un establecemento chamado Discos Giráldez, ao lado do Pilar, e o seu avó xa tivera outra tenda de discos e aparatos. Sempre metidos nesta historia”.

Este é un negocio bonito, pero se non controlas moito podes “meterte nun marrón”, recoñece Suso: “Porque ademais as discográficas non facilitan a labor. Tes que pagar ao contado. Fas un pedido a unha multinacional potente para ter stock e xa son 10.000 euros sen decatarte. Nós agora vendemos películas tamén, hai quen vende cómics… Hai que comprender o que dá de si a cidade, que non é xigantesca, pero ten mérito porque hai máis tendas en Vigo e arredores que en Valencia por exemplo. Hai afección”.

Julio defende que Vigo é “unha fortuna”, polo seu número de músicos por metro cadrado: “Hai máis músicos que xente en Citroën traballando”.